Aþktýr ki, gerisi vesairedir... (Iskender Pala)

Aþktýr ki, gerisi vesairedir...

Aþk derdiyle hoþem el çek ilacýmdan tabib

Kýlma derman kim helâkim zehr–i dermanýndadýr

Fuzuli

Sevgili!..

Aþkýn þiirini yazmak isterdim sana; sana aþký þiir ile yazmak isterdim... Aþký seninle tanýmlamak ister, aþký sende tanýmak isterdim. Ay ikiye bölündüðünde yanýnda olmak, Uhud’da diþini avcuma almak isterdim.

Sevgili!..

Þimdi senden uzakta, aþk þudur diyebilsem eðer, son defa kendimi ve ilk defa okuyucumu kandýrmýþ olacaðým. Bildim dediðim bir aldanýþtýr çünki o, duydum dediðim bir yanlýþtýr. Þimdi ayýn, þýn ve kaf’larý çýkardýlar elif belerden de sensizliðin mektebinde bir sabra mýhladýlar bizi elif’lerle he’lerden. Sensizlikte hasretin hüzzamlarýný öðrendik kucak kucak, ve aþkýn nihavent saltanatýný arar olduk köþe bucak. Bildiðimizi sandýkça yandýk da yolunda, yolunda yandýðýmýzý sandýkça bildik sonunda. Aþkýn gerçeði deðildi bildiðimiz, ama aþkýn ateþiydi yandýðýmýz. Artýk þüphedeyiz, canlarý yâre ulaþtýran bir sel miydi aþk, þekeri güzele sunup aðuyu kalbe bulaþtýran bir el miydi!.. Sana varacak yollarýn çilesi miydi; tutkular ötesi tutkunun zirvesi, hasretle yanýþlarýn sesi miydi!..

Galiba varlýðýn çekim alanýna giren en ulvi acýydý aþk; ve maddeyi mânâya veren en cömert sancýydý. Ruhlarýn çeþitli varlýklar arasýnda bölüþtürülen süsüydü belki; belki ötelere yazgýlý yitiriþlerin türküsüydü. Kalp kalbe konan kelebek kanatlarýnda renk; kudümlerde düþünüp neylerde aðlayan âhenkti aþk. Þarkýn bütün þiir macerasýydý, belki Yesribli sevgililer için tutulan bir Anadolu yasýydý. Yaðmur yaðmur belaya baþýný tutmaklar ve ateþ ateþ denizlere kendini atmaklardý. Mansûr’u dâra takan da, Halil’i oda yakan da oydu, ve oydu Eyyub’u derde býrakan da. Tuz kadar mübarek, ekmekçe aziz idi; toprakleyin bereket, su gibi temiz idi.

Aþk iðnesiyle dikilince bir dikiþ, kýyamete kadar sökülmez imiþ.

Aþk ile insan elbet güneþe benzer; ve aþksýz gönül misâl–i taþa benzer. Hayatý aþka bölünce hayat çoðalýr; bütün hayatlarý toplasan geriye aþk kalýr. Gelip kemiðe dayanýnca dünya, hayata atýlan kemend olur; göz kapaklarýndan vurulunca kasýrgalar, annelerce deprem, babalarca bend olur. Aþksýz bahar dallarýný kuru bir ayaz boðar, aþksýz rahmini yargýlayan bebekler nâgehan doðar. Mahrem düþüncelerle perdelenen odalarda ya ezel ya ebet olur; aþk kayýp giderse dünyadan ebet kýyamet olur; sevgisizlik gelir, dünya cehennem olur.

Aþk gelince burukluðun þiirinde hüzün dokur heceler; ve azarlanmýþ kalpleri ýsýrýr tam yarýsýnda geceler. Saban onunla sürerse topraðý koþarak, ancak o vakit yeþerir taze bir baþak. Atlarýn nallarýndan yýldýrýmlar masallara dökülür, ve yollanamayan mektuplarda nice kalpler sökülür. Kayan yýldýzlar gibi büzülür elem dehlizlerine diller, ve melal süzülür gibi melek kanatlarýnda döker yapraklarýný güller. Kaderin dehþetini yakan þamdanlar özge pervanelere tesellikâr düþer, þefkatli bir ekmek kýrýntýsýdýr kurutulmuþ buselere yâr düþer.

Sevgili!..

Kapýna geldik; aþký öðret bize; ve aþkýný ver yüreklerimize.

Bir nihânîce gamzene gamzede âþýklarýn adýna... Hani uykuya dalýnca kenti, ve yalnýz baþýna kalýnca kendi... Hani yalnýz gecelerde konuþmadan kalýnca dilleri, ve hâl üzre gönüller anlar olunca bütün dilleri... Vicdan sesinden bîzâr kürek mahkumlarýnca, hani âþýklarýn hasreti özlemle karýnca... Hani gurbetin ucunda gönlüme gömen de seni, hani seni gurbet gurbet gönlüme gömende... Güneþ ve ay nurunu aþkýndan alýrken; güneþin ýþýðý aya vurur gibi âþýký aydýnlatýrken...

Gel ey Sevgili bir huzmecik bahþ eyle âsî ve aciz üftadene, ve umut ver peykin olmaya teþne kem zerrene. Aþklarý unutan bendene aþkýný unutturma!..

Her þey sen olsun þu dünyada ve olmasýn sen olmayan dünya da...

Prof. Dr. Ýskender Pala