Keske Ey Nebi!

Keske Ey Nebi!

Seni anlatabilmeyi ne kadar cok isterdim. Isterdimki su günahkar dudaklar seni layikinca ansin. Isterdimki düsünce dünyamda herdaim senin hayallerin gezinsin. Uzaklarda degilsin. Yakinsin bize, hep yakin olmak istedin. Oysaki biz senden kactik. Saklandik, bilmemki sendenmi yoksa kendimizden mi. Zira sen aslinda bizdin, zira biz sendendik. Sokaga bakiyorum aracasina, bakislardaki hasret hasretiyle! Sen yoksun, dahasi sen hep varken yoksun! En klasik ifadesiyle „sana layik bir Ümmet olamadik!“ cünkü ümmet oldugumuzu bile unuttuk. Bilgiye ulastik ama sagir, kör ve dilsiz bilgiye. O bilgi ki derinlik yoksunu, cahil mi cahil bir bilgi. Sen varsin, ki senin rüzgarin eisbergleri eritir, oysa biz eisbergleri aratmayan bir siglik icindeyken...

Seni kendi cercevelerimize hapsettik. Zaman zaman öfkelerimize alet ettik seni, zaman zaman öfkelere sebep olduk seninle. Sen pak sineli duygu deryasi, coskun ask caglayani, muhabbet pinari, gönül coskusu. Ask senle manalandi ve mayalandi. Sen ilahi aska en yakin ve Rabbimizin aski. O sana Habibim diyor ki biz ne desek bilmemki. Pek yanliziz sensiz, tüm sasaasina ragmen hayatin. Renkleri solmus bir tablo gibi, ipleri kopmus bir tesbih gibi. Sen en öndesin ama biz hala senin inel merkez cekiminden bihaber yörüngeden cikmis göktaslari gibiyiz. Sen öndesin. En önde. Keske farketsek, keske sen sen gibi sevilsen. Keske yüreklerde sen olsan, sen hatirlatilsan yürürken ve düsünürken. Keske senin adini duyurma sevdasi kendi adimizi duyurma sevdasinin önüne gecse. Keske mahcub bile olabilsek, hatta keske bu mahcubiyet sona erse de yüzüne bakabilsek. Keske Ömerler yeniden dogsa, keske Hureyreler seni sorsa. Keske sen ezber cümlelerin yapayligindan pak bir samimiyetle anilsan. Keske hcikiriklara bogulsak sen anilinca. Sen bizim icin bunu yaptin, oysaki biz senin icin yapmaliydik. Ahlakina muhtaciz, muhabbetine bile muhtaciz. Öyle büyüksünki seni sevmekte bile menfaat var. Keske seni bu menfaati bile düsünmeden sevebilsek. Keske!...