Ýlla saygý duruþuna kalkmak zorundamýyým???

1999 yýlý Haziran ayý Türkiye'ye tatile gitmiþtik. Orada okullar daha henüz tatil olmak üzereydi. Davet üzerine bir ilköðretim okulunun Abschlussfeiersýna Babamla beraber gittik. Bir belediye salonunda yerlerimize oturduk. Öðrenciler sahnede proðrama göre oyunlar v.s. düzenleryeceklerdi. Proðramýn açýlýþý nasýl mý yapýldý? Saygý duruþuna kalkma çaðrýsý yapýldý. Tabii ki herkes kalktý. Bende istemeye istemeye kalktým. Karþýmýza Mustafa amcanýn resmini astýklarý için de biraz yan durdum. Ýki dakika sonra Ýstiklal Marþý okundu da o zaman herkes gibi ben de düz durdum. Sonra yerlerimize oturduk ve proðram baþladý...

Þimdi bugün düþünüyorum da... Böyle durumlarda illa saygý duruþuna kalkmak zorundamýyým? Çünkü bana göre isteyen kalkar, istemeyen kalkmaz. Böyle bir adet bana zaten iptidai geliyor ve Türkiye'de demokrasinin eksik olduðunu çaðrýþtýrýyor. Milli marþlarda zaten ayaða kalkýlýr amenna. Acaba diyorum, Ýstiklal Marþý okunmaya baþladýðýnda ancak o zaman mý ayaða kalksaydýým? Babama sordum, yok o zaman dikkat çekermiþim, yok etraftan tepki gelirmiþ, yok beni özel olarak çaðýrýp beni hesaba çekerlermiþ.

Arkadaþlar, acaba sizin bu konuda fikriniz nedir? Türkiye'de böyle durumlarda nasýl davranmalý? Bildiði gibi mi yoksa herkesten korkarak uyarak mý? Sorarlarsa "Kardeþim, isteyen kalkar, iþteyen kalkmaz" veya "Kardeþim, ben zaten Almanya'dan geliyorum" demek kabul görür mü? Bir de o günler Ecevit döneminin en karanlýk günleri... Ama böyle birþey benim müthiþ vicdanýma dokundu. Öyleyse hani vicdan özgürlüðü?

Selamlar