Dört Mum

Bir odada dört mum sessizce yanýyordu. O kadar derin bir sessizlik hüküm

sürüyordu ki odada, aralarýndaki fýsýltý þeklindeki konuþmalar bile

rahatlýkla iþitiliyordu.

1. Mum "ben Barýþ'ým!" dedi. Ancak kimse benim sürekli yanýk kalýp, etrafima

ýþýk saçabilmeme yardýmcý olmuyor. Artýk sönmek üzereyim... Ve sessizce

karanliða gömülüverir...

2. Mum "ben Ýman'ým" der. Ama artýk gerekli olduðuma inanmýyorum.. Yanýk

kalmamýn da bir kýymeti kalmadý, diye eklerken hafif bir esinti ýþýðýný

söndürüverir.

3. Mum çok üzgündür. "Ben SEVGÝ'yim" ama etrafýma ýþýk verecek gücüm kalmadý.

Ýnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Kendilerine en yakýn olanlarý bile

sevmemeye baþladýlar. Sessizce söner gider Sevgi mumu...

O sýrada içeri aniden bir çocuk girer. 3 mumun söndüðünü görünce sebebini

sorar ve niçin sonuna kadar yanmadýklarýna hayýflanarak aðlamaya baþlar.

4. Mum, yumuþak ve yatýþýtýrýcý sesi ile çocuða aðlamamasýný söyler. "Korkma

ben etrafýma ýþýk saçtýðým sürece diðerleri yeniden yanarlar ve onlar da

aydýnlatmaya devam ederler. Zira ben UMUD'UM !" Gözleri parlayan çocuk umut

mumunu alýr ve diðerlerini sevgiyle teker teker yakar.

Ýçinizdeki umut mumunun saçtýðý ýþýðý asla söndürmeyin. Küçük çocuk gibi

diðer sönmek üzere olan üç mumun da sürekli yanýk kalmalari için çaba

harcayýn...