Meselenin özü ..

Meselenin özü ..

Siyaset, elbette ülkeye hizmet sahalarından biridir; fakat resmî ve alternatif üretmekten uzak bir hizmet sahası. Bediüzzaman, bir ehl-i diyanetin kendi partisinden olmayan bir başka ehl-i diyaneti nasıl acımasızca tenkit ederken, kendi partisinden şeytan gibi birini nasıl övdüğünü görünce, "Şeytan'dan ve siyasetten Allah'a sığınırım!" der.

Siyaset, siyaset üstü gerçek ve safi hizmetlerin muhataplarını bölen ve bu hizmetleri ikinci dereceye düşüren bir özelliğe de sahiptir. Yine Bediüzzaman, siyasetle ilgili üç önemli tesbitte daha bulunur: İnsanlık, bugün bir bataklığa girmiş bulunuyor. 100'de 80, bunun bataklık olduğunun farkında değil. Dolayısıyla, bu 100'de 80'e siyaset topuzunu değil, iman ve Kur'an'ın ışığını göstermek gerekiyor; siyaset topuzunu gösteren çok. İkinci olarak, siyasî sahada sürekli yaşanan sükut-u hayaller insanı ümitsizliğe sürükler ve dolayısıyla "Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin!" âyetinin tokadına müstahak eder. Ayrıca, insanı partizanlıkla kendi partisinin yanlışlarını tasvibe de götürür ve "Zalimlere destek vermeyin, yoksa size ateş dokunur!" âyetinin tokadını çeker. Yarım asrı aşkındır maruz kalınan tokatlarda bu gerçeği görmemek mümkün mü? Bediüzzaman'ın siyasetle ilgili üçüncü tesbiti, "İpler başkalarının elinde; onlar orada çalıyor, biz burada oynuyoruz!" şeklindedir.

Olup biten her şeye insan iradesiyle İlâhî İrade ve Hikmet'in münasebeti açısından yaklaşılmazsa, haşa Allah yokmuş veya haşa "âtıl" bir ilâhmışçasına olaylar ve insanlar arasında boğulmak mukadderdir. Oysa Kur'an, tarihi bir ibretler sahnesi olarak takdim buyurur. Bu sahneden iki manzaraya dikkat çekmek istiyorum.

İnsanlar, kendi lehlerine sanarak bir karar verir, tuzak kurar ve harekete geçerler; ordularıyla birlikte Firavun'un Hz. Musa rehberliğindeki İsrail Oğulları'nı yakalayıp yok etmek için harekete geçmesi; Mekkelilerin Peygamberimiz'i öldürmek için Hicret öncesi, 2 yıl sonra da ticaret kervanlarını korumak ve Müslümanları toptan yok etmek için Bedir Savaşı öncesi harekete geçmeleri gibi. Oysa Firavun'un ve Mekkelilerin mazlum mü'minler aleyhindeki bu tuzak ve hareketleri, Allah'ın kendi elleriyle onlara kurduğu bir tuzak idi: Firavun ordularıyla birlikte yok olurken, İsrail Oğulları Filistin yolculuğuna başlayacak; Peygamber Efendimiz Medine'ye hicret buyuracak ve İslâmî tebliğ yepyeni bir safhaya girecek; Bedir'de ise müşrikler bir daha altından kalkamayacakları bir darbe yiyeceklerdi. Dolayısıyla, her dönemde kurulan benzer tuzakların da benzer neticeleri vermeyeceği söylenemez. Bu noktada ana faktör, Firavun'un, müşriklerin cezayı, mü'minlerin de mükâfatı, kurtuluşu ve "yeryüzü mirasçılığı"nı hak etmiş olmalarıdır.

İkinci manzara, hakka, hakikate sünnet-i seniyye istikametinde hizmet eden insanlar, hattâ bir insan bile varsa, Allah'ın hadiseleri onlara veya ona göre yönlendirdiği gerçeğidir. 1980'lerin sonuna gelindiğinde böyle bir hizmet süreci, bir akarsuyun dar bir alanda sıkışıp yoğunlaşması gibi sıkışıp yoğunlaşmıştı. Böyle durumlarda akarsuya akıp gideceği bir kanal açılmazsa, o su, kendi bendini ve etrafını yıkmaya başlar. Söz konusu tarihte, bir yandan bir akarsu dar bir alanda sıkışmışken, Allah, diğer taraftan başka maksatlar taşıyan başkaları eliyle demirden perdeleri yerle bir etti ve o akarsuyun önüne pek çok kanallar açtı. Bu arada, tek başlarına dünya hegemonyası niyet ve hayali taşıyan bazı güçler ise tarihteki emsalleri gibi yerlerinden oynayıp, tarihe ve coğrafyaya yeniden yön ve şekil vermek maksadıyla harekete geçtiler. Netice, yine mazlum mü'minlerin ve diğerlerinin neyi hak ettiğine bağlı olacaktır.

Hak ve hakikate yine hak ve hakikat yolunda hizmet edilir. Bu yolda, gayr-ı meşruluğa yer olmadığı gibi, reaksiyonerliğe, başkalarının tavrına göre tavır belirleyip hüküm vermeye de yer yoktur. Bu yolda sürekli salih aksiyon ve salih düşüncenin meydana getirdiği salih daire içinde gidilir. Neticeyi tayin etmek ise her zaman Allah'a aittir.

14 Mayıs 2007, Pazartesi

Ali ÜNAL, ZAMAN