Din ile Fen

Bir takým çevreler, din ile fenni iki zýt kutup gibi gösterme gayretindeler. Nur Külliyatý'nda bu konuya nasýl yaklaþýlýyor?

“Köle efendisine ve hizmetkâr reisine ve veled pederine nasýl düþman ve muarýz olabilir. Halbuki, Ýslâmiyet, fünunun seyyidi ve mürþidi ve ulûm-u hakikiyenin reis ve pederidir.”

Muhakemat

Din denilince iki ayrý mefhum hatýra gelir. Biri “Hak din”, diðeri “bâtýl dinler”. Bâtýl dinler, ya insanlarýn kendi hayallerinden doðan, yahut bir hak dinin tahrif edilmesiyle ortaya çýkan bir takým saçma inançlardýr. Hak din ise, bu kâinatý kudretiyle yaratýp, hikmetiyle ve ilmiyle tanzim eden, yeryüzünü insanlara beþik, Güneþi lâmba yapan, zemini çiçeklerle, semayý yýldýzlarla donatan Cenâb-ý Hakk’ýn bir emir ve yasaklar manzumesidir.

Hak kitap, Allah’ýn fermaný ve bu kâinat O’nun mülkü ve mahlûkudur. Nitekim Nur Külliyatýnda bu âlem için, “kitab-ý kâinat” denilmiþtir. Her bir fen bu kitaptan bir sahifenin, bir cümlenin, yahut bir noktanýn tefsiri, açýklamasýdýr. O halde, âlemdeki hikmetleri tefsir eden ve gizli güzellikleri ortaya çýkaran fenlerin Ýlâhî fermana aykýrý olmasý düþünülemez. Kur’an-ý Kerim, bu kâinat kitabýný nasýl okuyacaðýmýzý bize ders verir. Özet olarak, Kur’an-ý Kerim, bu kâinattan Allah namýna söz eder. Yani, bu alem O’nun eseridir, Onu tesbih etmektedir, Onun isimlerinin tecelligahýdýr, Onun mülküdür, Onun terbiyesinden geçmiþtir, ahiretin tarlasýdýr, bir imtihan meydanýdýr.

Ýnsan, bu kainatý öncelikle bu gerçek yüzüyle görmeli, onu öylece deðerlendirmelidir. Bu nokta bütün insanlýðýn ortak görevidir. Daha sonra bu alemdeki Ýlahi sanatlarýn inceliklerini araþtýrmak ve kainattan faydalanmaya çalýþmak gelir. Ýþte fennin sahasý bu ikinci kýsýmdýr ve din ile çatýþmasý düþünülemez.

Bazý çevreler, fennin her keþfini, dine karþý kazanýlmýþ bir zafer gibi ilân ediyorlar. Bu, fenni inkâr eden bir bâtýl din için doðru olabilir. Yahut Avrupayý asýrlarca fenden uzak tutan ve “Dünya dönüyor” dediði için Galile’yi Engizisyon önüne çýkartan kiliseye karþý aklýn zaferi sayýlabilir. Ama, bir Müslüman bu tür geliþmeleri: “Allah’ýn kudret kitabý olan þu kâinattan bir sýrrýn daha çözülmesi” þeklinde deðerlendirir. Ve yine bir Müslüman, bütün medeniyet harikalarýný insan aklýnýn birer meyvesi olarak görür ve bunlarý, insana baðýþlanan istidadýn ve ona tanýnan fýrsatýn birer neticesi olarak bilir. “Arýya bal yapmayý ilham eden, koyunu süt fabrikasý yapan Cenâb-ý Hak, insan aklýna da böyle harika meyveler verdiriyor.” diye düþünür. Yeni keþifleri duydukça, Allah’ýn ilmine ve hikmetine karþý hayranlýðý ve hayreti daha da artar.

Kur’an-ý Kerîm’in nüzul sebebi baþlýca dört esasta toplanýyor.

Birincisi: Allah’ýn varlýðýný, birliðini... kullara bildirme.

Ýkincisi: Allah’ýn razý olduðu insan tipini Peygamberimizin (asm.) þahsýnda insanlýða takdim.

Üçüncüsü: Rablerine nasýl ibadet ve þükredeceklerini insanlara talim.

Dördüncüsü de, bu fâni dünyadan sonra gidilecek bâki âlemi beþere haber vermek...

Þimdi düþünelim: Bu dört hususta Kur’an-ý Kerîm’in beyan ve teblið ettiði hükümlerden hangisinde fenne söz düþebilir? Tâ ki, fennin beyanýyla Ýlâhî ferman arasýnda zýddiyet olabilsin. Meselâ, Kur’an-ý Kerîm, Cenâb-ý Hakk’ý bizlere, bütün sýfatlarý, fiilleri, isimleriyle tanýtmýþtýr. Bu sahada fennin konuþacak bir tek kelimesi yoktur. Yine Kur’an-ý Kerîm, örnek insanlar olarak beþere, “Peygamberleri, Sýddýklarý, Þüheda ve Salihleri” takdim etmiþ ve Allah’ý sevmenin yolunu “Habibullah’a ittiba” olarak tayin etmiþtir. Ýnsanlýk âlemine, bu vadide bir baþka insan modeli sunmak da fennin sahasý deðildir. Yine, Kur’an-ý Kerîm, Hâlýkýmýzýn emir ve yasaklarýný bizlere beyan buyurmuþtur. Bu konu da fennin sahasýna girmez. Yâni fen, kalkýp da “Cenâb-ý Hak insanlardan þunlarý, bunlarý istiyor” diyecek halde deðildir. Yine, Ýlâhî ferman kabirden, haþirden, âhiret ülkesinden bahsetmiþtir; fennin sahasý ise bu dünyadýr.

Kaynak:

ttp://www.sorularlarisaleinur.com/moduller.php?modul=soru&op=1&id=137