Allahým, bizi kendimize getir!

Eger türkce karakterleri okunmuyorsa Fare nin sag dügmesine -- >"Codierung" --> "Türkisch" tiklayin.

Allahým, bizi kendimize getir!

Evet, müessiriyet yolu araþtýrýyorsanýz o hâlden geçer. Ýyi sözler ezberlemeye, tumturaklý ifadeleri ard arda dizmeye çabalamayýn sakýn. Ýyi laf etmek için o türlü sunîliklere temayül göstermeyin. Unutmayýn ki, Ümmet-i Muhammed hâlde kaybetmesiyle kaybetmiþtir. Hâl insaný çok azdýr günümüzde. Bu, hâl insaný kýtlýðý müminleri bitirmiþtir. Düþünün, hakký yok mu vücuduzun zerrelerinin sizinle beraber Allah'ý duymaya? Hakký yok mu þuurunuzun da O'nunla doymaya? Zihniniz O'nunla ürpersin, akýl ve mantýðýnýza da O hükmetsin, O'nun hâzýr ve nâzýr oluþu damarlarýnýzda cereyan eden alyuvarlara, akyuvarlara da tesir etsin, bütün benliðinizde bir ürperti halinde O hissedilsin.. sizin mahiyet-i cismaniyenizin hakký deðil mi bütün bunlar? Onlar da Allah'ý duymalý, namazý duymalý deðiller mi? Öyleyse, yarýn hesaba çekmezler mi bizi; mesela, “Nerede siz, nerede namaz!” diye sormazlar mý?.. Peygamber Efendimiz (aleyhissalatü vesselam) namaz kýlarken, bir tencerenin kaynarken çýkardýðý ses gibi ses gelirdi sinesinden. Ýçinde boyunduruk varmýþ gibi kývranýrdý. Gözyaþlarýyla mübarek sakallarýný, seccadesini ýslatýrdý. Hazreti Üstad kývrana kývrana namaz kýlardý, “Allahu Ekber” derken, bütün benliðinde duyarak, onun havasýný zerrelerine dahi içirerek söylerdi. Þimdi bize demezler mi: “Nerede siz, nerede namaz!” Sizi ye'se düþürmek, içinize is saçmak, sinelerinizi sýkýntýya sokmak için söylemiyorum bunlarý. Madem iþin hakikati Efendimizin, Sahabe-i Güzînin, Üstadýmýzýn gösterdiði, yaptýðý gibi; öyleyse, gelin hakikatini bulalým bu iþin, kurtulalým sunîliklerden, terkedelim formaliteleri ve iþin hakikatine yürüyelim. Allah Resûlü (aleyhissalatü vesselam): “Nice namaz kýlanlar vardýr ki, nasipleri sadece yorgunluk ve zahmettir.” buyuruyor; gelin namaz yorgunu olmaktan Allah'a sýðýnalým. Yalvaralým Rabbimize, “Allah'ým, bize hakký olduðu gibi göster; hakikati kendi çerçevesiyle ruhumuza duyur ve hissettir. Bizi ona ittibaya muvaffak kýl. Bâtýlý da kendi çirkin çerçevesiyle olduðu gibi göster ve bizi ondan ictinâba muvaffak kýl.” Hakký hak bilip ona hakkýyla ittiba, bâtýlý batýl bilip ondan da bütün bütün ictinab” için Rabbimizin yardýmýný dilenelim.

Sözlerim sizi ye'se düþürmesin. Mümin için hiçbir zaman ümitsizlik sözkonusu deðildir. Ben kendimi gýrtlaðýma kadar kusur içinde görüyorum. Çok korkuyorum; bazen yüreðim aðzýma geliyor, inanýn, pek çok gece uykum kaçýyor, uyuyamýyorum; “Eðer olmam lazým geldiði gibi olamamýþsam Rabbimin huzuruna nasýl çýkarým, ötede ne olur benim hâlim?” diyorum. Fakat, her þeye raðmen, hiç ye'se düþtüðümü hatýrlamýyorum. Allah bizim Mevlâmýzken ye'se nasýl düþerim ki? Sonunda meseleyi getirip yine “inne Rahmetî sebakat alâ gadabî” hakikatine baðlayarak, O'nun rahmetinin daima gazabýnýn önünde olduðunu düþünerek nefes alýyorum; “O'nun rahmeti her þeyden daha geniþtir, benim gibileri bile affeder.” diyorum. Diyorum ama asýl yapýlmasý gerekenin derlenip toparlanma olduðunun da farkýndayým. Öze dönme, yenilenme, kendine gelme... Kendinde olmadan yaþamaktansa, bence ölmek daha iyidir. Artýk ne diyeyim: “Allah'ým, ya bizi kendimize getir veya bizi Kendine al.”

Fethullah Gülen