‘Vurma, çok acýyor anne!’ (Berrin GÖNCÜ - PSÝKOLOG ,Moralhaber,11.11.09)

[Gast]

‘Anneciðim, lütfen vurma’ diyen incecik bir ses…

 

Yalvararak bakýyor sesin sahibi… Duvarýn köþesine sinmiþ. Gözlerinden inci gibi taneler süzülüyor. Elleri yüzünde, ayaklarýný karnýna doðru çekmiþ. Sanki minik bir tespih böceði! Bir yandan, elleriyle yüzünü korumaya çalýþýyor. Bir yandan da; ‘Vurma, çok acýyor anne, söz, söz bir daha yapmayacaðým anne’ diyor o incecik sesin sahibi.

 

o -

Þimdi sana, adresi yüreðin olan bir mektup yazsam da, anlatamadýklarýmý anlatsam, dilimin ucuna gelip de, bir türlü söyleyemediklerimi söylesem okur musun acaba?

 

Ben kim miyim?

 

Hani her sabah gün doðarken, dünyanýn en güzel sesiyle söylediðin ‘Nar tanesi, nur tanesi, annesinin bir tanesi’ var yaaaa!

 

Ýþte ben o nur tanesi, yani ‘nur’dan bir buðday tanesi.

 

‘Þu an yeraltýndayým, burasý kapkaranlýk ve çok soðuk.

 

Korkuyorum, yapayalnýzým’ derken, uzaklardan gelen O sesle huzur buluyorum. “Sakýn ola korkmayasýn. Endiþeye mahal yok. Sana bir anne vereceðim. Güven ona. Yaðmurun da, güneþin de rüzgarýn da o olacak. Bakýþlarýyla aydýnlatacak yer altýný ve ýsýtacak içini” diyor o ses…

 

O zaman, haydi, elimden tut annem!

 

Bir gün gelecek ki, topraðý delip þahlanacaðým yeryüzünde. Yükseleceðim arþa kadar. Ilýk ýlýk esen rüzgarla, raks edecek filizlerim. Baþaklar vereceðim. Ve baþaklarýmdaki onlarca buðday tanesiyle döneceðim yine sana

 

Kabuðumu çatlatmak, sonra da filiz vermek istiyorum. Ýncitme annem! Kýrma ne olur boy vermeye çalýþan filizlerimi.

 

Yaðmura ihtiyacým var… Susadým annem. Kurak ve çorak topraðýmý bereketlendirdiðin; döven deðil, okþayan ellerine ihtiyacým var annem

 

Hay Allah! Þimdi de üþüdüm. Elim ayaðým buz gibi. Kaskatý kesildim. Güneþe ihtiyacým var, sarýlýr mýsýn? Yumuþacýk sözlerinle ve gülen gözlerinle ýsýtýr mýsýn? Sadece vücudumu deðil, yüreðimi, düþlerimi de ýsýt, emi annem!

 

Tüh, baksana, rüzgar fýrtýnaya çevirdi. Lütfen, sýmsýký tut beni, ama ne olur acýtma canýmý annem

 

Zora talibim. Büyüyünce ‘nimet’ olmak istediðimi biliyorsun. Bir süre sonra baþaklar vereceðim. Baþaklarýmda bir sürü buðday tanesi olacak. Tek isteðim var senden. Beni yem olmak üzere ahýra deðil öðütülmek üzere fýrýna götür. Götür de, sen gerisini merak etme.

 

Son olarak;

 

Bilmediðimi sanma sakýn ha, derdin çoook. Farkýndayým lakin, yapacak bir þeyim yok.

 

Sýrtýna yüklenirsin dert çuvallarýný, taþýrsýn tonlarca yükü. Omuzlarýn çöker, bükülür belin amma, durursun dimdik ayakta. Kan aðlasa da için, yine de tebessüm eder o nurlu yüzün benim için,

 

Biliyorum, biliyorum annem; ama sen de bilesin ki benim de ‘baþka annem’ yok annem!

 

o -

Bu mektubu size ulaþtýran postacý olarak ben de bir þey rica etsem sizden!

 

Nur tanesinin doðduðu aný hatýrlýyor musunuz? O mis gibi cennet kokan kokusunu, yumuþacýk tenini, yumak yumak ellerini…

 

Ne oldu, ne oldu da böyle oldu?

 

Hepimiz insanýz deðil mi? Çeþitli nedenlerden ötürü hatalar yapan insanlar… Geriye dönüp bakýnca ‘keþke’ deriz bazen… Bazen de bu hatalarý yapanýn kendimiz olduðuna inanamayýz. Üzülürüz, piþman oluruz da bazý kararlar alýrýz.

 

Gelin bu gün bir karar alalým

 

Daha önce el kaldýrdýysak, önce evladýmýzdan sonra Mevla’mýzdan özür dileyelim.

 

Elimiz kalkýnca önce o eli kalbimize koyalým. Sonra, yüreðimizin þifresini girelim. Yürek yolu açýlýnca da, hatýrlayalým nurdan buðday tanesini ve söylediklerini…

 

Gerisi size ait…

 

[vuslat]

 

Allah razi olsun güzel yürekli kardesim, cok duygulandim gercekten cok güzel ve anlamli bir yazi