Türkçem benim

[Gast]

Türkçem benim

 

Dilimiz, gerçekten çok güzel. Bir „Seni seviyorum“ telâfuzu bile, diðer dillere nazaran, kalbe ve kulaða daha samimi ve sýcak geliyor. Almanca´nýn „Ich liebe dich“i sanki biraz daha soðuk gibi.

Belkide öyle deðildir, ama bu hissiyat meselesi, ben, nasýl hissettiðimi kaleme aldým sadece.

 

Kurban olduðum dilimizin bazý telâfuzlarý vardýr ki, duymaya deðer. Anlamý yoktur aslýnda, alýþkanlýk mý olmuþ yoksa ayrýlmaz ikilimi olmuþlar tartýþýlýr; ama onlar hep bir söylenir.

 

Örnek verelim:

 

• Para - mara

• Araba - maraba

• Ev - mev

• Kalem - malem

• Fýndýk - mýndýk

• Cerez - merez

 

Evet, okuduklarýnýzý her hangi bir cümlede mutlaka kullanmýþýnýzdýr. Doðrusu ben çok kez kullandým. Kullanýrken anlamýný düþünmeyiz aslýnda.

 

Haydi diyelim gün geldi düþündük, varmý peki anlamý?

 

Para; metalden ve kaðýttan yapýlan birþey, bunu biliyoruz. Peki mara ne?

 

Biraz düþündük öyle deðil mi?

 

Bir anlamý olmasa gerek. Alýþkanlýk olmuþ, paranýn yanýna mutlaka “mara”yýda yapýþtýrýrýz.

 

“Ben senden para mara istemedim” gibi…

 

veya

 

„Sana araba maraba yok!“ gibi…

 

Arabanýn da ne anlama geldiðini hepimiz biliyoruz, „maraba”da arabanýn markasý olsa gerek…

 

Bu sadece iþin þakasý.

 

Ama þöyle bir bakýldýðýnda, kullandiðimiz onca bitiþik kelimeler var ki, hayret ediyorum. Kim uydurur bu kelimeleri diye de düþünürüm bazý zaman. Uyduran uydurmuþ, iyide yapmýþ. Çünkü benim hoþuma gidiyor, kullanýyordum da çoðu zaman.

Hoþlaþmayanlar býraksýn. Bu, herkesin kendi tercih ve zevki.

 

Bizim türkçemiz, mara, maraba, mev´lerle de çok güzel.

 

Benden þimdilik bu kadar,

 

hepinize iyi-miyi günler…

 

 

 

 

Pýnar