Ayþe Arman'a tesettür sorusu (Bekir Hazar, Zaman, 13.07.2009)

[Webmaster]

Ayþe Arman'a tesettür sorusu

 

Vardý bir dönem öyle reklamlar; -gerçi hâlâ varlar- kendinden emin, yaptýðý her þeyin doðru, hayatta yanlýþý olmadýðýný düþündüðümüz birtakým isimler bir ürün için ekran karþýsýna geçip, 'bizzat denedim gördüm, tavsiye ederim' þeklinde reklam çekerlerdi.

Kendilerine gizli bir entelijansiya atfeden kesim var bu ülkede. Hayatý bir oyun gibi algýlýyorlar. Hayat derken sadece baþkalarýnýn hayatýný deðil, bizatihi kendilerininkini de öyle algýlayýp, kendi yaþanmýþlýklarýný üzerimize zaman zaman boca ediyorlar.

 

Bir dönem bu oyunu Çiçek Pasajý'nda oturup empati yapýyormuþ gibi bir hava ile oynarlardý. Töreyi, eðitimsizliði, depremi, imkânsýzlýðý, fakirliði filan bu tür edalarla iþlerdi bu güruh. Hani bizzat olay mahalline önyargýsýz yaklaþýp, dinlemek, anlamaya çalýþmak gibi düþünceleri olmadý hiç. Þimdilerde ise bizzat o kostümlere bürünüp devam ettiriyorlar ayný oyunu.

 

Hâlbuki kostüm farklý þeydir, anlamak çok farklý. Anlamak için dinlemek lazým, çaba lazým, samimiyet lazým evvela.

 

Sanýrým sadece ülkemize has bir gazetecilik modeli var. Bizzat kendi hayatlarýný tezgâhta sergileyip müþteri memnuniyeti peþinde koþmak gibi. Ýsim vermek istemem, biraz alýngan oluyorlar zira. Ama bilirsiniz iþte, 'geçen gece falanca yerdeydik, filan mekânýn sahibi þöyle dediydi, biz böyle yaptýydýk, Alaçatý da þöyle olmuþ caným' gibi hayat-hatýrat aktararak gün dolduran nadide insanlar.

 

Birkaç gün önce Uygur Türklerinin sürgündeki liderinin haberini manþete çekmiþti bir gazetemiz. Olay malum, neredeyse soykýrým boyutunda bir zulüm ve kitlesel baský var Çin'de. Ve siz bu iliðine kadar acý, kan, gözyaþý dolu olayýn haberini süslediðiniz resimde hâlâ 'frikik' peþinde koþuyorsanýz oynadýðýnýz oyunun ahlaki sorunlarý da var demektir.

 

Rabia Kadir'in dediklerinden çok bacaklarýyla ilgilenenlerin, en küçük toplumsal sýkýntýyý bile bir tür 'kiþisel PR' ya da 'magazin' olarak algýlamasýný belki de yadýrgamamak lazým.

 

Dedik ya oyunun adý empati.

 

'Ay þekerim boynumu çeviremedim, sýkýldým, buram buram kývrýldým' türü cümleler nasýl açýklayabilir þimdi inancý, inandýðý gibi yaþamayý ve özgürlüðü?

 

Kaldý ki, mesele 'içi geçmiþ manken' tripleri ile 'karþý mahalledeyiz tamam' müptezelliði ile ele alýnamayacak kadar derin ve mühim. Acý var kardeþim iþin kökünde acý! Binlerce, on binlerce genç kýzýn paçavraya çevrilen hayatlarý, çalýnan gelecekleri var. Siz 'Ay ne âlâ bizi manken sandýlar' megalomanlýðýyla salýnýrken sokaklarda, evlerin içinde elinden alýnan hayatýna aðýt yakmaktan göz pýnarlarý kurumuþ nice gencecik fidan var.

 

Anlýyor musunuz?

 

Gazetecilik denilen meslek bir tür 'Cin Ali' ya da 'Ayþegül' serisi deðildir, olmamalýdýr. Olmamalýdýr, zira bu þekilde yerleþik bir zihniyet ilk baþta kendi meslekî sonunuzu hazýrlar.

 

Nasýl mý?

 

Gazeteci katalizör deðildir, tepkimeye girmez, olayýn parçasý olmaz. Bugün baþýnýzý yarým yamalak, moda-trendi örtüp muhafazakâr kesimde gezinmek size eðlenceli gelebilir. Ama yarýn birisi sizden, 'hele doðuya gidip bir toprak aðasýnýn üçüncü eþi kýlýðýna gir' dediðinde zor durumda kalýrsýnýz.

 

Ya da 'tinerci çocuklara da yazýk, birkaç gün tiner çek de haber yapalým' derlerse haliniz ne olur?

 

Þahsen bu ülkedeki inançlý kesimin, baþýný örten insanlarýn Reina, Laila'ya gitmek istediklerini zannetmem. Alýnmadýklarý için deðil, gitmek istemedikleri için gitmezler. Ama bu ülkede bir medya grubunun yayýn yönetmeninin 'kuruluþumda örtülü insan çalýþtýrmam' dediðini çok iyi hatýrlýyorum. Keþke Ayþegül Haným Niþantaþý'nda salýnmak yerine holding medyasýnda iþ arasaydý. Bakalým ona nasýl davranacaklardý.

 

Bu memleketin çocuklarýný eðitim binalarýna almayan zihniyet ortalýktayken, içkili mekânlarda fink atmanýn mantýðýný anlamak mümkün mü?

 

Bir üniversite kampüsüne girmeyi denesenize ya!

 

Bekir Hazar, Zaman, 13.07.2009