Gerçekden her þeyde var bir hayýr…

[Gast]

“Her þeyde, hatta en çirkin görünen þeylerde , hakiki bir hüsün ( güzellik) ciheti vardýr. Evet, kâinatta her þey, her hadise ya bizzat güzeldir veya neticeleri cihetiyle güzeldir.” (Sözler, s.210).

 

Allah, hiç birþeyi öylesine yaratmamýþtýr. Insan için bazý þeyler anlamsýz gözüksede, yaratýlan her þeyde mutlaka bir hayýr vardýr.

 

Olaylara þöyle bir göz attýðýmýz da, bizim gözümüzde çirkin veya hoþ olmayan hadiseler de bile bir güzellik vardýr. Örnek verecek olursak eðer; bir atmaca kuþunun serçeyi kovalamasý, serçenin kabiliyetlerini geliþtirir. Bir baþka örnek; büyük balýklarýn küçük balýklarý yemesidir. Bunun sebebi ise denizlerin ekolojik dengesini saðlamaktýr.

 

Üstad ne güzel ifâde etmiþtir, en çirkin þeyde bile bir güzellik vardýr. Bunu görüp anlayabilmek önemlidir.

 

Bunu daha iyi anliyabilmek icin, sizleri bir hikaye ile baþbaþa býrakmak istiyorum:

 

“Bir zamanlar Afrika daki bir ülkede hüküm süren bir kral vardý. Kral, daha çocukluðundan itibaren arkadaþ olduðu, birlikte büyüdüðü bir dostunu hiç yanýndan ayýrmazdý. Nereye gitse onu da beraberinde götürürdü.

 

Kralýn bu arkadaþýnýn ise deðiþik bir huyu vardý. Ýster kendi baþýna gelsin ister baþkasýnýn, ister iyi olsun ister kötü, her olay karþýsýnda hep ayný þeyi söylerdi:

“Bunda da bir hayýr var”!

 

Bir gün kralla arkadaþý birlikte ava çýktýlar. Kralýn arkadaþý tüfekleri dolduruyor, krala veriyor, kral da ateþ ediyordu. Arkadaþý muhtemelen tüfeklerden birini doldururken bir yanlýþlýk yaptý ve kral ateþ ederken tüfeði geriye doðru patladý ve kralýn baþ parmaðý koptu.

 

Durumu gören arkadaþý her zamanki her zamanki sözünü söyledi:

“Bunda da bir hayýr var”!

 

Kral acý ve öfkeyle baðýrdý:

 

Bunda hayýr filan yok! Görmüyor musun, parmaðým koptu? Ve sonra da kýzgýnlýðý geçmediði için arkadaþýný zindana attýrdý.

Bir yýl kadar sonra, kral insan yiyen kabilelerin yaþadýðý ve aslýnda uzak durmasý gereken bir bölgede birkaç adamýyla birlikte avlanýyordu.

 

Yamyamlar onlarý ele geçirdiler ve köylerine götürdüler. Ellerini, ayaklarýný baðladýlar ve köyün meydanýna odun yýðdýlar. Sonra da odunlarýn ortasýna diktikleri direklere baðladýlar.

Tam odunlarý tutuþturmaya geliyorlardý ki, kralýn baþparmaðýnýn olmadýðýný farkettiler. Bu kabile, batýl inançlarý nedeniyle uzuvlarýndan biri eksik olan insanlarý yemiyordu. Böyle bir insaný yedikleri takdirde baþlarýna kötü olaylar geleceðine inanýyorlardý. Bu korkuyla, kralý çözdüler ve salýverdiler. Diðer adamlarý ise piþirip yediler.

 

Sarayýna döndüðünde, kurtuluþunun kopuk parmaðý sayesinde gerçekleþtiðini anlayan kral, onca yýllýk arkadaþýna reva gördüðü muameleden dolayý piþman oldu. Hemen zindana koþtu ve zindandan çýkardýðý arkadaþýna baþýndan geçenleri bir bir anlattý.

 

Haklýymýþsýn! dedi. Parmaðýmýn kopmasýnda gerçekten de bir hayýr varmýþ. Ýþte bu yüzden, seni bu kadar uzun süre zindanda tuttuðum için özür diliyorum.Yaptýðým çok haksýz ve kötü birþeydi.

 

Hayýr, diye karþýlýk verdi arkadaþý. “Bunda da bir hayýr var”.

Ne diyorsun Allah aþkýna? diye hayretle baðýrdý kral. Bir arkadaþýmý bir yýl boyunca zindanda tutmanýn neresinde hayýr olabilir?

 

Düþünsene, ben zindanda olmasaydým, seninle birlikte avda olurdum, deðil mi? Ve sonrasýný düþünsene.”

 

 

 

 

Þimdi düþünme zamaný...