inanmak ne muhtesem ve özel birsey...

[Gast]

Ýnanmak ne muhteþem ve özel bir þey!

 

Ramazan geldi. Acaba ona eriþmiþ olmak beni ne kadar mutlu etti? Ona eriþmiþ olmak beni nasýl etkiledi? Dünyanýn en yalnýz köþesinde 11 aydýr gurbeti yaþarken sevdiðimin yanýna gelmiþ gibi mi oldum?

 

Cevremde kimse halimden anlamaz, kapý kapý yalnýzlýðý yaþarken havada yalnýzlýðý solurken, birden dünyam zengin bir eve, zengin bir canlýlýða mý döndü?

 

Bunun cevabýný tam vermekten korkuyorum. Aklýma Resulullah (sas) adý anýlýnca O'na salavat getirirken elimi göðsüme koymam geliyor. Hani O'na olan sevgimi O'nun ayrýcalýðýný kendime hatýrlatýp O'na gönülden selam veriyorum ya, sonra öðreniyorum ki, O insanýn elini göðsüne götürmesinin sebebi meðerse þuymuþ; Resulullah (sas)'a âþýk olan sahabe efendilerimiz O'nun vefatýndan sonra adý anýlýnca kalplerinin atýþýna özlemin kalp atýþý þekline dönüþür hýzýna hakim olamayýnca çarpýntýyý bastýrmak için ellerini kalplerine koyarlarmýþ. Meðer O aþkýn sevginin vücuda yaptýðý etkiyi bastýrmak içinmiþ... Aklýma bu geliyor. Kalbine, kendine hakim ol, o gitti ama bizimle demekle elini ritüel olarak göðsüne koymanýn farký.

 

Ahh o Ramazan bir de benim yaþadýðým Ramazan? Neden böyleyim? Derken gözümün önüne yükselip pervaz etmek isteyen bir zeplin veya balon geliyor. Uçmak istiyor, istiyor; ama bir türlü uçamýyor. Çünkü ipleri yerdeki kazýklara sýký sýký baðlý. Çözmek lazým. Kontrolsüz havalanmasýn diye içi çuvallarla dolu. Boþaltmak lazým. Balonun içinde genleþecek ve uçuracak olan helyum gazýný ýsýtmak lazým. Bende uçmak, pervaz etmek istiyorum; ama iplerim sýký sýký dünyaya baðlý, bencillik, beklenti, hýrs çuvallarý kalbimde dolu, atmak lazým. Uçuracak helyumu ýsýtacak, pervaz ettirecek olan ateþi yakmak lazým. Yani evrad-u ezkâra dikkatle devam, dili, kalbi, aklý Allah (cc) ile meþgul, Resulullah (sas) ile dost eylemek lazým ki; uçabileyim. Uçup mana ikliminde pervaz edebileyim. Ramazan'ý, Kadir'i Allah'a yakýnlýðý hissedebileyim.

 

Neden Ramazanlaþamýyorum? Neden Mirac'ý, Berat'ý, Regaib'i, cumayý hissedemiyorum? Beni dünyaya sýký sýký baðlayan iplerim neler? Sanki en kuvvetli ipim; "Ýnsanlar ne der?" sorusu. "Allah ne der?" sorusu çok aklýma gelmezken, "Ýnsanlar ne der?" hayatýmýn her yanýný kuþatmýþ.

 

Namazýn vakti geçebilir (Allah korusun) tehir olabilir. Ama randevularýma çok dakikimdir. Bana emanet olarak verilirken bedenimi, aklýmý, gözümü, kalbimi abur cuburlarla doldururken, harcarken, toplantýlarýma girenleri seçerim, herkesi almam... Sanki hayatýmda "Allah ne der yok? ( O nasýlsa AF eder!)" Ýpleri dünyadan çözmek lazým, çuvallarýmý düþündüm; en büyük çuvalým sanki "beklentiler" gibi geldi. Ýlgi, sevgi, düþünülme, saygý, itibar görme... Hep bekliyorum.

 

Beklediklerimi bulamayýnca kýrýlan bir dal gibi kuruyorum. Hatta bu arada en büyük beklenti olan RIZA'yý unutuyorum, her þeyi ondan beklemeyi býrakýp, fani beklentilerin peþinde koþarken öyle yoruluyorum ki, bu çuvalý zeplinden atmak lazým. Baþka aðýrlýklarým da var; bencilliðim, rahatý sevmem, hýrslarým... Ýpleri çözüp çuvallarý teker teker balondan býraktýktan sonra sýra dengeli yükselebilmek için helyumu ýsýtmam gerekiyor. Benim hayatýmýn motoru da evrad-u ezkârým olmalý. Her gün düzenli -az da olsa devamlý- belli beslenme kaynaklarým olmalý. Her gün mutlaka özel olarak Rabb'imle konuþmalýyým. Yani Kur'an-ý Kerim'i Rabb'imle diyaloðumun baþ unsuru kabul etmeliyim..

 

Ýmanýmý tazeleyip, onu kuvvetlendirmeyi her gün su içmek gibi vazgeçilmez görmeliyim. Aman ya Rabb'im gönül balonum nasýl da yükseliyor. Her dakikanýn bahþedilen ne kadar özel bir ikram olduðunu, onu en iyi þekilde deðerlendirmem gerektiðini hissediyorum... Ýnanmak ne muhteþem ve özel bir þey...

 

Dr. Fatýma Barlas