Gül masali (Iskender pala)

[Gast]

 

Gül masali

 

 

 

Geçmis zaman içinde gülüm, Hayat aymazlikla ve zulümle pihtilastiginda...

Nehrin kana karistigi çaglarda ve yüreklerin yagmaya ugradigi cografyalarda... Kutsal sözün diyetleri istenirken ruhun sarmal kuyularinda... Ve aynalar narsis hayallere heba edilirken zulmün kiyilarinda...

 

 

 

Birdenbire kendini asliyla görmeye yönelince yagmurlar, inciler ve nisanlar; ve ruhuyla yüzlesme demine erdiginde birer birer insanlar... Sefil dünyanin daha sefil yagmacilari elinde kalmis bahçelerinde, bir gece, issiz ve yapayalniz, bir Gül açti. Yegane dali üzerinde öksüz bir Gül!.. Tertemiz billurdan ve o ilk nurdan... Bir Gül!..

 

Cihan o gül gibi gül görmedi cihân olali

Gülün güzelligi dillerde dâstân olali

 

 

Evvel zaman içinde gülüm,

 

Çiglik çigligaydi varlik, ve mustular güneslere ve dünyaya, mustular meleklere ve aya denildi!.. Beklenen rengi görecekti artik aglayan gözler ve medhiyeler anlatacakti simdi cümle eksik sözler. Birdenbire dalgalandi seherde hayat, ve çalkandi dünya. Üzerinde yüzyillardir söylenceler akan günün dogusuydu o gün, gümüs aydinliklarin ifrit magaralarini kendi duvarlarinda bogusuydu o gün. Caddelerinde iskencelerin sabahladigi kentler, bilgelikle örmeye o gün basladi surlarini ve o gün durulandi sulari kanli akan çesmelerin. Gafiller bilmeseler de damarlarinda dolanan asklar, artik kendilerine bile isyan edecek; ve bütün asklar, ancak Gül’ün askiyla temize çekilebilecekti.

 

Eski zaman içinde gülüm,

 

Semavî bir gelisle gelen ve ulvî özleyislerle beklenendi o; aydinlik yüzlerin en aydini içinde ve karanlik gecenin en karasinda gizlenendi hem. Allah’in en saglam ve kopmaz ipiydi; içinde sevinçlerin, barislarin çiçeklendigi esenlik bahçesiydi. Ay isigi güller düsürdü onunla rahmet kokulu denizlere; ve onunla eylül bereketleri yikadi yüzünü vahset dokulu vahalarin... Güzellik yagmur yagmur yayildi dogulara ve kuzeylere; taravet sicim sicim islendi batilara ve güneylere... Merhametin pinari bir bastan binlerce basa ayrildi çaginda... Çag ki, ikindi günesi kadar kisaydi, ve zulmet ikindi gölgesi kadar uzun...

 

Kadim zaman içinde gülüm,

 

Saadet çaginin ceviz sandigini kirarak ise basladi küfür. Karabasan dehsetlerin sardigi uykusundan uyandirdi giderek akrepleri cehalet ve günahlarin kana kana içildigi üryanliklarda hayata tuzaklar kurdu ihanet. Zaman parçalandi ve aynasinda binbir surete erdi bir suret... Gül askiyla halat misali simsiki örülmesi umulanlar, acilarini flasalandirip lime lime kopardilar hayati. Yasamanin cesedini mumyalayan zalimler, biriken zamani kokusturdular önce, sonra isiklari karanligin paslanmis kilitleriyle kilitleyip anahtarlari potalarda erittiler. Kendilerine aralik, bize kapaliydi artik kapilar. Eldeki kavusmalari kendimizde yasayarak sevinmeye çabaladik önceleri... Yüzyillarca ve yüzyillarca... Baharlarimiz kisa, nevruzlarimiz muharremlere döndü. Askimizin, sevdamizin üstünden / Ömür geçti, sene geçti, ay geçti. Çaglarin kiyisindan ürkerek yeniden tutundugumuzda hayata, çiplak etlerimize kiymik batarcasina elemlerdi atildiklarimiz. Asklarimizin gizlice yaktigi acili samdanlar, kesik haykirislarla nöbetlere vurdugumuz seherleri tutusturdu ve gecenin kanli kirbaçlari dövdü durmadan geceleri.

 

Zaman zaman içinde gülüm,

 

Kalemler Gül’ü yazdi; kelamlar Gül’ü söyledi. Gül’ün adi hasret, Gül’e dogru firkat... Gül’ü okuyan dilimde ilimler ilmiydi bilmek; gül dokuyan kilimde desenler deseniydi ilmek. Gecenin kara defterine yazilan yildizlarin nuruydu o, hem kuytusuna suçsuzlugun sigindigi gönüller süruruydu. Ayak uçlarina basarak raksa kalkardi adini duyunca varlik; ve nigehban bakislarin nazenin sevdalarina tutulurdu hiçbir kitaba sigmayan giriftarlik. Sesi kesilmisti zindanlarda kirbaçlarin, sofrasindan nur nur doymustu gönülleri açlarin. Sarkilarin sonsuzlukla kesistigi nagmelerini geçerdik tel tel saçlarini anarak; ve yasimizin alevlerde pistigi kan rengi acilari içerdik tül tül sevgisini içimizde sanarak...

 

Simdiki zaman içinde Gül’üm,

 

Ölümün islak kuytulara diktigi kanli mizraklar bölüyor sevenlerini. Rahmet dualarinin bekledigi sinirlarindan ülkenin, amin olup geliyor kursunlar içimize... Soguk kahkahalar deliyor sonsuz dostluklarin parolasini ve deniz diplerinde yosun tutan batiklar kadar pasli düsüncelere kurban oluyor Gül kokulu selamlarimiz. Adina evvelce and içenler, vitrin mankenleri kadar korkusuz ve utançsiz simdi; çarpmayan yüreklerinde sogumus duygularla damitiyorlar muhayyer suçlarin ezilmisligini ve ürküntülü yasalarin aldanislarinda çirpiniyor askina üftade nazeninler ve çaresizler...

 

Simdiki zaman içinde Gül’üm,

 

Kisnemesinden güneslerin dogacagi küheylanlar kendilerini de geçmek zorundalar artik. Ta ki sürüklenen ömürlerin sikisan zembereginden sevinçler bosansin üstümüze saganak saganak. Bir daha çikmamak için kaderlerinin kabuguna girenler, gül-endam güzellikleriyle yeniden salinmaya dursunlar. Ta ki hasret burcuna gün düssün, ve sonbaharlar son yaprak dökümüyle son kez görüssün. Hasret çeken evler yola çiksin birer birer; ve sehir sehir metropollere yagsin güzel kaderler... Sonunda aci dolu yürekler dikenlere katlanmaya alissin; ve Gül’e kanatlanan gönüllerin beyaz sesleri semadan tassin.

 

Gelecek zaman içinde Gül’üm,

 

Gelecek zaman için de!..

 

Aynasinda dîdâr görünen ey!.. De bize, gelecek zaman için de!..

 

Ey en güzel siiri bütün zamanlarin! Gelecek zaman içinde, askinla önce donat bizi, tut sevgine sonra at bizi!..

 

(Iskender Pala)