Tek ayaklý özgürlük (Dücane Cündioglu, 10.07.2010, Yeni Safak)

[carpe_fortunam]

Tek ayaklý özgürlük

Dücane Cündioglu (10 Temmuz 2010)

 

Tekdüze... Yalýn gerçeklik... Ne de sýkýcýdýr, ah bir bilseniz!

 

Kimbilir belki de biliyorsunuzdur; hem de hissederek... duyarak... her defasýnda biraz daha nefes alamaz hâle gelerek... belki de çoktan nefessiz kalmýþ olarak...

 

Ya da kimbilir belki de talihiniz bilmenize yetecek denli o boþluðun içine düþmenize mâni oluyordur. Siz de size bahþedilen kimi oyuncaklar sayesinde boþluðun kenarýndan dönüyorsunuzdur da haberiniz bile olmuyordur.

 

Talihliyseniz...

 

Yani, yaþamýnýzýn doðrudan seçimlerinizle alâkalý olmadýðýný unutacak kadar idraksizseniz...

 

Yani, ancak yazýlmýþ olanýn gölgesinde ve tek ayakla yaþadýðýnýzý farketmediyseniz...

 

***

 

[...]

 

***

 

Yalýn gerçeklikle temas etmek, aslýnda, olaný olduðu gibi bilmek demek.

 

Nasýlsa öyle... aynen... olduðu gibi... varolduðu gibi yaþama dokunmak demek.

 

Sýkýcýlýðý da bundan. Yalýnlýðýndan.

 

Yaþamý deðiþtiremeyiz. Ýnsaný da.

 

Ama onu çarpýtabilir, bozabilir, deðiþtirip dönüþtürebiliriz.

 

Kendimizi kendimizle kandýrabiliriz.

 

Zihnimizde.

 

Bilincimiz aracýlýðýyla.

 

Ýdrakimizi yükseltmek suretiyle.

 

Ýyi ki çarpýtabilir, iyi ki bozabiliriz.

 

Beceremezsek, o zaman unuturuz.

 

Ýyi ki unuturuz.

 

***

 

— "There is nothing either good or bad, but thinking makes it so."

 

Shakespeare'e þükran borçluyuz, bilincin gücünü sezip gösterebildiði için.

 

Yaþamý biz belirliyoruz. Ýz'an ve idrakimizle. Bilincimizle.

 

Tek ayaðýmýzýn raðmýna.

 

Bazen zýplýya zýplýya yürüyoruz, bu doðru, bazen koþarak, bu da doðru!

 

Tek ayaklý özgürlüðün mahkûmuyuz çünkü.

 

Yereçekimin.

 

Unutmamalý ki yere çekilmedikçe yürüyemeyiz.

 

Yereçekim sayesinde ilerliyoruz. Yaþamý yereçekimin yardýmýyla belirliyoruz.

 

Ama hep düþe kalka.

 

Biz hep düþe kalka yürüyoruz.

 

***

 

Doða'da ne iyi vardýr, ne de kötü. Ýyiyi de kötüyü de biz varediyoruz.

 

Tek ayaðýmýzla hem de.

 

Daha doðrusu, sýrf tek ayaðýmýz olduðu için.

 

Ýnsan eðer uçabilseydi, yine mutlu olmayý baþaramazdý.

 

Bu sefer uçtuðu, uçabildiði için üzülürdü.

 

Yürüyemediði için...

 

Tek ayaklý özgürlükten mahrum olduðu için...

 

***

 

Aksini düþünebildiðin þeyler seni üzüp mahzun eder ey talib!

 

Düþünmeseydin üzülür müydün?

 

Üzülmezdin. O takdirde hüzün nedir bilmezdin.

 

Elinde olmayanlar için üzülüyorsun. Eline alamadýðýn, elinde tutamadýðýn þeyler için...

 

Onlar için üzülüyorsun, çünkü onlarý düþünüyorsun.

 

Düþünmeseydin üzülür müydün?

 

Ýnsan olmasaydýn?..

 

 

---

makalenin tümü: http://yenisafak.com.tr/Yazarlar/?i=23107&y=DucaneCundioglu