Esmâü’l Hüsnâ Yazýlarý (Meryem Aybike, Moralhaber, 26.10.2009)

[Gast]

El Hak: Fiilen var olan, mevcudiyeti ve ulûhiyeti gerçek olan anlamýna gelen yüce Allah’ýn Ýsm-i Þerifidir.

 

Allah’ým,

Ey büyük yaratýcým,

Rabbim,

El Hak,

Sana güvendim, sana dayandým, sana geldim. Bütün ihtiyaçlarýmý gören, dileklerimi duyan, yüreðimin aðýrlýðýný bilensin. Yüreðimin hiçbir gizlisi ve saklýsý yoktur ki haberdar olmayasýn. Çevremde hiç kimselerin olmadýðý anlarda bile, beni terk etmeyensin, beni her türlü musibetten, dertten, ýzdýraptan koruyan, beri kýlansýn.

Sen Hak’sýn, gerçeksin, sahibimsin. Senin sözün haktýr, senin vaadin haktýr, senin cennetin hak, cehennemin haktýr. Doðruluk, dürüstlük, senin en sevdiðin hallerimizdir. Bunu bilseydik keþke, bilselerdi… Hak ve adaleti yüreklerinden bir dem çýkarmasalardý keþke, çýkarmasaydýk.

HAK desenli kentler inþa etmeliydik, surlarýnda merhamet yazýlý olan.

Bütün hikmetlerin eli ayaðý olmalýydý adalet, bütün düþüncelerin dayanaðý, hayatýn kalbi olmalýydý hak…

Hak desenli kentler inþa etmeliydik insanlýðýn yüreðinde.

 

 

Sevgili Allah’ým,

Sevgili, En Sevgili,

Bilmeden yüreðime ne mabutlar diktim, bilmeden ne boþ hayallere gönül baðladým. Göçmeye kanat açan kanatsýz kuþlar gibi savruldum engin göklerde. Sisli göklerde mai hülyalar kurdum nim sofyan makamýnda. Bütün ezgilerim kýrýktý oysa bütün sözler muhalif, bütün duygular yarým ve kimsesiz idi. Þimdi hepsi derin bir boþluða düþmüþ gibiler. Ne hatýrlamak, ne yaþamak istemekte yüreðim bu zalim düþleri. Ýçinde hakkýn olmadýðý, Hak’tan beslenmeyen her þey kör ve topalmýþ çok geç anladým.

Çok geç anladým aþký olanýn hüznü olduðunu, hüznü olanýn yüreðini sana baðladýðýný. En çok hüzünlü gönülleri sevdiðini, en çok hüzünlü gönüllere rahmet saçtýðýný da…

Allah’ýn haklarý üstüne idi bütün yeminlerimiz hakký bilmeden. Kul hakký, ana hakký, evlat hakký, yar hakký için geri ver yüreklerimize unuttuðumuz her þeyi Rabbim. Geri ver ki uzak yollarla revan olsun yüreðimiz.

Hak desenli kentler yükselsin hayatýn kalbinde.

 

 

Ey Sevgili,

Ey Âlemlerin Rabbi,

Ey büyük tanýk,

Yusuf’un düþtüðü kuyularda bir baþýnayým þimdi, unutulmuþum. Yüreðimdeki bütün güzellikler aç gözlü çekirgelerin iþgali altýnda. Aþkýn ve küskünlüðün enkazýnda kalan bütün gülümsemelerim çürüdü. Bir bir döküldü göklerimdeki yýldýzlar. Ruhumun bütün seherlerini toplasam ve yürüsem diyorum. Hak ve adaleti düþen yollarda bir bir toplasam diyorum, göklere uzanan kuleler inþa etsem, yýkýlmayasý.

Kalem ve hokkaya yemin ettim. Senin adýndan baþka bir ad öpmeyecek dudaklarýmý bundan gayrý. Hak ve adaletten baþka hiçbir eli tutmayacak, kesretin kanatan, acýtan yüzüne bakmayacaðým. Melalin tenha yollarýnda bir baþýnayým bundan böyle. Yanýmda sen varsýn. Sen varsan bütün yarýmlar tamam, bir bütünüm.

Bütün bildiklerimi, tanýdýklarýmý; gördüklerimi bir kuyuya düþürmüþüm.

Yüreðimde hüzün gergefi sana yürüyorum.

Hak desenli kentlerin hayaliyle sana geliyorum en sevgili.

 

 

Ýlahi,

Allah’ým,

Hakký konuþmak, hakký söylemek, hakký dillendirmek için yüreðimize göklerinden gelen cennet muþtularý nakþet. Þüphesiz senin her þeye gücün yeter. Biz kullarýn acziyeti, zafiyeti aþikârdýr sana, ayan beyandýr. Zira biz nefsimizin dizginlerinde bütün iyi bildiklerimizi unuttuk Rabbim. Bizi zincirlerimizden azat eyle. Hürriyet denizlerine düþeyim. Yepyeni seferlere revan olayým son soluk. Bütün gerçekler istifhamlarý savmalý bir bir. Bütün süvarilerim ellerinde cevþenlerle, dualarla dirilmeli ruhumun koyaklarýnda. Dudaklarým alevlenmeli seni anarken, büyük sonsuzluðun adýný dillendirmeli. Çaresizliðim kesik ritimli türkülere kalmamalý, senin yýldýzlarýn yaðmalý inceden inceye üzerime. Bütün perdeler inmeli karanlýðýn üzerine. Yeni baþtan yeþermeliyim, yeni baþtan öðrenmeliyim, yeni baþtan bilmeliyim.

Hak demeliyim, sonra hiçbir þey…

Hak desenli kentler kurmalýyým yüreðimde her dem büyüyen.

Sana gelmeliyim son soluk.

 

 

 

 

Rabbim,

En Sevgili,

El Hak,

Kalabalýklarýn orta yerinde, el deðmemiþ kadim yalnýzlýklarýn en ucunda, söz deðmemiþ dualarla geliyorum kapýna. Yüreðimde beni savuran bir ah var, kimselerin bilmediði, görmediði, duymadýðý… Ýplik iplik ruhuma kýrkikindiler yaðmakta, ýslanmaktayým seraser. Hani diyor içim hani kimsen, göz göz kanayan yaralarýn neden sarmaz kimseler? Bir çalý kuþu gibi yalnýzým dikenlerin arasýnda, hangi dala konsam yaralarým kanamakta, ruhum çekilmekte, felaketim olmakta hayat. Dalgalý bir deniz gibi gözyaþlarým, yollarýma dökülmekte. Belli iflas etmiþim, yitirmiþim kendimi, bitirmiþim. Son gemileri kaçýrmak üzereyim þimdi rýhtýmlarda. Son gemiyi kaçýrmadan, soluðum kesilmeden yokuþlarda, düþmeden azmin sýrçasýndan sana gelmeliyim, uzaklara, çok uzaklara gitmeliyim ansýzýn.

Bütün bildiklerimi, tanýdýklarýmý; gördüklerimi bir kuyuya düþürmüþüm.

Yüreðimde hüzün gergefi sana yürüyorum.

Hak desenli kentlerin hayaliyle sana geliyorum en sevgili.

Sana geliyorum.