Bediüzzaman'ý anlayamadýlar

[Adem]

Bediüzzaman'ý anlayamadýlar

 

 

Üstad Bediüzzaman’ý, yaptýðý insanüstü hizmetlerle anlamak zor olduðu gibi, bilkuvve yapabileceði þeyleri ‎idrak etmek de oldukça zordur. O, Dost’a vuslat ânýnýn yaklaþtýðý o son demlerinde, yanýndaki en sadýk ‎talebelerine: “Beni anlayamadýlar.” der, inler. Bence, bu mesele üzerinde durulmaya deðer. Acaba Üstad’ý ‎anlamayanlar, yaþadýðý dönemin cebbar hafiyeleri miydi, yoksa kendi vefalarýyla onun çevresinde dönüp ‎durduklarý ve onu kabul ettikleri halde, o misyon insanýnýn esas vazifesini tamamýyla kavrayamayanlar mýydý? ‎Þunu özellikle vurgulamakta yarar görüyorum ki, eðer bu serzeniþ talebe ve dostlarýna idiyse, bu sözden bizim ‎almamýz gereken hisse ötekilerden çok daha fazladýr. ‎

 

Üstad, insanlýða hizmet adýna yaptýðý faaliyetler ve miras olarak býraktýðý nadide eserleriyle meydandadýr. ‎Onu görmezlikten gelenleri, dün Kur’ân’ý ve Efendimiz (s.a.s.)’i görmezlikten gelenlere mukayese ederek ‎anlayabiliriz. Evet bazýlarý, Ýnsanlýðýn Ýftihar Tablosu’na karþý gözlerini yummuþ ve O’na bakma lüzumunu bile ‎duymamýþlardý. Þahsen ben, Bediüzzaman’ýn da yakýn-uzak, vefalýlar-vefasýzlar açýsýndan ayný kaderi ‎paylaþtýðýna inanýyorum. ‎

 

Üstad, bütün dünyaya yeniden diriliþin mesajýný sunan ama buna raðmen kendi iç fethini de ‎gerçekleþtirebilmiþ nadide insanlardan biridir. Mesela o, bir yerde içine “dine hizmet ettim” duygusu gelince ‎hemen, “Sen kendini racül-i fâcir bilmelisin.” diyerek, kendisini hesaba çeker ve kendini âdeta fâsýk bir adam ‎kabul edip nefsini yerden yere vurur. Bir baþka yerde, “Sen Allah’ýn nimetlerine mazhar deðil, memersin” ‎mülâhazasýna sarýlarak en yüksek bir tevazu ve mahviyet örneði sergiler.‎

 

Þu sözler O’na aittir: “Nasýl ki murassa ve müzeyyen bir elbise-i fâhireyi biri sana giydirse ve onunla çok ‎güzelleþsen, halk sana dese, “Maþaallah, çok güzelsin, çok güzelleþtin.” Eðer sen tevazukârâne desen, “Hâþâ, ‎ben neyim? Hiç! Bu nedir, nerede güzellik?” O vakit küfrân-ý nimet olur ve o hulleyi sana giydiren mâhir ‎sanatkâra karþý hürmetsizlik olur. ‎

 

Eðer mütfehirâne desen, “Evet, ben çok güzelim. Benim gibi güzel nerede var? Benim gibi birini ‎gösteriniz.” bu da maðrurâne bir fahirdir. ‎

 

Ýþte, fahirden, küfrandan kurtulmak için demeli ki: “Evet, ben güzelleþtim. Fakat güzellik libasýndýr ve ‎dolayýsýyla libasý bana giydirenindir; benim deðildir.” ‎

 

Ýþte, bunun gibi, ben de, sesim yetiþse bütün küre-i arza baðýrarak derim ki: Sözler güzeldirler, ‎hakikattirler. Fakat benim deðildirler; Kur’ân-ý Kerim’in hakâikinden telemmu’ etmiþ þualardýr.‎

 

‎“Ve mâ medahtü Muhemmeden bimekâletî‎

 

Velâkin medahtü mekâletî bi Muhammedin,‎

 

Ben sözlerimle Hz. Muhammed’i methetmedim. Fakat O sözlerime mevzu teþkil ettiðinden dolayý ben ‎O’nu sözlerimin içine soktum, sözlerim O’nunla güzelleþti” düsturuyla derim ki:‎

 

‎“Ve mâ medahtü’l-Kur’âne bikelimâtî

 

Velâkin medahtü kelimâtî bi’l-Kur’âni,‎

 

Kur’ân’ýn hakâik-i i’cazýný ben güzelleþtiremedim, güzel gösteremedim. Belki Kur’ân’ýn güzel hakikatleri ‎benim tabirâtlarýmý da güzelleþtirdi, ulvîleþtirdi.”‎

 

Evet bu büyük insan, temsil ettiði misyonu itibarýyla hep büyümüþ ama büyüdükçe daha bir mütevazý hale ‎gelmiþtir. Fakat o, kendi mahviyet ve tevazuunu anlattýkça çevresindekilerden bazýlarý; -haþa- Ýmam Rabbani ‎Hazretleri’nin böyle bir tevazu ve þahsî muhasebe adýna “Nefsim itibarýyla ben kendimi ...k bile görmüyorum” ‎sözüne karþýlýk “Acaba bunda gerçekten bir ...k mi var? vs. demek gibi, “Acaba Bediüzzaman gerçekten kendi ‎kametini mi anlatýyor?” zannýna kapýlmalar ve onu kendi bayaðýlýklarýyla mukayese etmeler olabilir. Hâlbuki ‎Üstad, bu sözleri nefsiyle Allah arasýndaki münasebeti açýsýndan söylemiþtir. Ýhtimal bazýlarý onu hiç ‎anlamamýþlar ve kendi zaviyelerinden bakarak bu sözleri yanlýþ deðerlendirmiþlerdir. Oysa bana göre, umumî ‎bir diriliþin dellâlýdýr bu ciddi insan. Kendisine en küçük bir paye vermeyen bu yüce kâmet, -kendi ifadesiyle- ‎ihsân-ý Ýlâhî tarafýndan omuzuna konulan ulvî vazifeyi îfâ etmek için, “13. asrýn minaresinin baþýnda durmuþ, ‎sûreten medeni, sîreten çok geri olan” asrýn bedevi insanlarýný Hz. Muhammed Mustafa (s.a.s.)’nýn imametini ‎eda ettiði, küre-i arz mescidindeki namaza davet etmiþtir. Ama onun bu daveti, atom bombasýnýn ‎patlamasýndaki farklý tesirler gibi insanlar üzerinde farklý þekillerde etki göstermiþtir. Örneðin, Türkiye’de ‎yaþayan bir kýsým kimseler O’nun iman adýna telkin ettiði yüce hakikatlerden ve o mükemmel þahsiyetin temsil ‎gücünden doðrudan doðruya istifade etmiþlerdir. Bu insanlar, ayýn on dördünün güneþe mukabil gelip de, ‎güneþin þualarýný absorbe etmesi gibi, sinelerini O’nun neþrettiði Kur’ânî hakikatlere açarak, onlarý pratiðe ‎dönüþtürmüþlerdir. Evet, artýk dört bir yanda onun düsturlarý yaþanmakta, onun gördüðü rüyalar tabir edilmekte ‎ve onun hülyalarý yorumlanmaktadýr.‎

 

Bugün sadece duygu ve düþünce itibarýyla tâ o zaman onun, çerçevesini belirlediði dairede olanlar deðil; o ‎dairenin dýþýnda olanlar da, bu ýþýk kaynaðýndan istifade etmektedirler. Mesela, -makamlarý cennet olsun- ‎Türkiye’de Necip Fazýl ve Nureddin Topçu’yu, Mýsýr’da Hasan el-Benna, Pakistan’da Mevdudi’yi dýþ ‎dünyadan istifade eden insanlar olarak görebiliriz. Demek ki, Üstad’ýn engin düþünceleri ile insanlýða sunmuþ ‎olduðu mesaj, Türkiye’de “evvelen ve bizzat” dýþarýda ise “saniyen ve bi’l-araz” Ýslâmî diriliþte rol oynamýþtýr. ‎

 

Meselenin bir baþka yönü ise, bugün onun temsil ettiði düþüncelerin dünyanýn dört bir yanýna ‎götürülmesidir. Yani yukarýdaki tesbit içinde onun Ýslâmî yorumlarý, hizmet metodlarý bunlara sahip çýkan ‎insanlar tarafýndan evvelen ve bizzat Türkiye’de, saniyen ve bi’l-araz da dýþ dünyada temsil edilmektedir. ‎Bütün bunlarý -Allah’ýn inayet ve keremiyle- Kur’ân ve Hz. Sahibü’l-Kur’ân (s.a.s.) namýna, onun temsil ve ‎teblið ettiði gerçeklerle yeniden diriliþin ilk hamleleri olarak görebiliriz.‎

 

Þimdi tekrar baþa dönecek olursak; bütün bu geliþmelere raðmen nasýl Efendimiz (s.a.s.) ve O’nun ‎âlemþümûl nübüvveti, çoklarý tarafýndan kabullenilemedi ise, Hz. Bediüzzaman için de ayný þeyler geçerli ‎olabilir. Ýhtimal, bu gerçeði kendi döneminde gören ve geleceðin dünyasý itibarýyla de o engin feraset ve ‎basiretiyle sezen Üstad, “Beni anlayamadýlar...” serzeniþinde bulunmuþtu. Ýster onun fikir, düþünce ve kalb ‎hayatý, ister delice Allah’la irtibatý, mekânüstü-zamanüstü bir yerde enbiya-i izamla sýk sýk görüþmeye açýk ‎mübarek hayatý, dava-yý nübüvvetin vârisi olma keyfiyeti ve isterse Þâh-ý Geylânî, Ýmam-ý Harrânî ve Ýmam-ý ‎Rabbânî gibi kuvve-i kudsiyesinin bugünlere kadar uzamasý, onun nasýl bir þahsiyete sahip ve nasýl bir vazifeli ‎olduðunu ifade ettiði halde, hâlâ ona, kalb ve gönül dünyasý itibarýyla kapalý kalanlara “Allah insaf versin.” ‎demekten baþka elimizden bir þey gelmez.‎

 

Biz, bir nurlu yoldayýz. Ýnsan ya bütün þartlara raðmen bu yolda yürür ve maksuduna eriþir ya da gerisin ‎geriye dönerek daha yolda iken dökülür. Bu her iki durum da hepimiz için mukadderdir. Zira Allah hakkýmýzda ‎ne takdir buyurmuþ bilemeyiz. Evet biz, her köþe baþýnda ayrý bir imtihan olan çetin bir yoldayýz. “Bu yol ‎uzundur, menzili çoktur, geçidi yoktur, derin sular var.” Biz ise aciziz, hiçbir garantimiz yok, ancak matluba ‎ulaþmada bir karýnca misali yolda olma, gücümüz yettiðince bu yola baþ koyma ve ayaðýmýzý öbür âlemin ‎koridorundan içeriye atma, el ve his yordamýyla kapýnýn arkasýnda durup içeride olup biten þeyleri sezmeye ‎çalýþma gibi vesileler var. Bütün bunlarý küçümseyemeyiz. Ne var ki, bütün bunlar, yolda olmayý da ‎deðiþtirmeye yetmez. Kudsilerle ayrý bir mânâ kazanan bu yol, dünya kadar cehd ve bir o kadar da sancý ister. ‎Zira her sancý bir kutlu doðumla neticelenir. Ýþte içinde bulunduðumuz þu günler ve þu köhne dünya da birbiri ‎ardýna doðacak sürprizlere gebedir ve vakt-i merhunu geldiðinde -Allah’ýn inayetiyle- bu sürprizler peþ peþe ‎zuhur edecektir. ‎

 

Kaynak:

Prizma > Büyüteç

[Adem]

abi ben ne yaptiysam bunun codunu degistiremedim. Anlamadim niye olmuyor?

[Gast]

olmuyor tprkisch yapdin dimi

[Adem]

ja