Ateizmden imana

[Webmaster]

Ateizmden imana

 

 

Günün en zengin ailelerinden birinin çocuðu olarak dünyaya geldi. Köleliðin daha hükmünü icra ettiði o günlerde 700 köleleri vardý. Malý, mülkü, þöhreti, saðlýðý, dünya saltanat ve þaþaasýna diyecek yoktu. Þansa þan, þöhretse þöhret, dünyevî hususlarda ulaþýlabilecek son noktaya ulaþmýþtý.

 

Alabildiðine refah içindeydi. Her istediðine kavuþabiliyordu. O kadar ki, "Eðer bir melek gelse benden ne istediðimi sorsa, ondan ne istediðimi bilemiyorum" diyecek kadar doygundu. Görünüþte mutlu olmasýna hiçbir engel yoktu. Bunlar insaný mutlu etmeye yetseydi dünyanýn en mutlu insanlarýndan biri olurdu.

 

Ama hiç de öyle olmadý. Ruhu, kalbi, aklý, duygularý allak bullak olmuþ, zikzaklar çizmeye baþlamýþ, karþýlaþtýðý bazý olaylar müthiþ sarsmýþ, yýkmýþ, karamsar ve kötümser yapmýþ, ümitsizliðe atmýþtý.

 

Hele þu sevgili kardeþinin kollarý arasýnda ölmesi yok mu, onda þok tesiri yapmýþ, "Hayat feci! Bu kadar uðraþma, mücadele neye yarar?" demeye baþlamýþ, kahýrla, "Madem ki sonuçta geriye kalan birþey yok. Madem ki ölümün adým adým yaklaþtýðýný hissediyorum. Ben de öleceðim ve mezarýmda otlar bitecek!" demekten kendini alamamýþ, "Ýyice anladým ki hayatýmýn dayandýðý þeyler kýrýlýyordu. Tutunabileceðim hiç birþey yoktu. Beni yaþatan þey þimdiden yok olmuþtu. Artýk ruhça yaþamayacaktým. Hayatým durmuþtu" der olmuþtu.

 

Aslýna bakýlýrsa o kendi kendini bu duruma sokmuþtu. Kâinatta hiç birþey anlamsýz, hikmetsiz, lüzumsuz deðildi. O ise her þeyi þuursuz tabiata, kör tesadüfe havale ediyor, inançsýzlýðýn verdiði sýkýntýlarla bunalýmlardan bunalýmlara düþüyordu. Geçmiþ ve geleceði avucunun içine alan aklý ona bir türlü rahat yüzü vermiyor, için için kývrandýrýyordu. Ýntiharý dahi düþünecek uca gelmiþ, tam o esnada kendine göre nice imkânsýzlýk ve yokluk içinde kývranan milyonlarca insanýn niçin intihara giriþmediklerini düþünüp intihardan vazgeçmiþti.

 

Her þeyin sahibi ve her þeyin dizginleri elinde bulunan, yaptýðý her iþte sayýsýz hikmet ve faydalar gözeten, sonsuz ilim, kudret ve rahmet sahibi bir yaratýcýnýn varlýðýna inanabilseydi, kendini böylesine baþýboþluðun seline atar mýydý?

 

Nihayet bu duygu ve düþünceler, bu sýkýntý ve ürperti, bu arayýþ o güne kadar yaptýklarýný sorgulamaya götürdü onu. Kendi kendine, "Bütün bu yaptýklarým neye yarar? Yaþadýðým gibi yaþamak niçin? Varlýðýmýn anlamý ne? Ne yapmalýyým?" diye sormaya baþladý.

 

Gerçekten neydi hayatýn anlamý? Niçin yaþýyordu ve yaþamalýydý insan? Etrafta olup biten olaylar ne anlatmaktaydý?

 

Bir sonraki yazýmýzda inþaallah bunun üzerinde de duralým.

 

15.12.2006, Yeni Asya

Saban Dögen