Sabrýn meyvesi !

[derguiz]

Sabrýn meyvesi !

 

 

Yüce Rabbimiz (cc), Hz. Eyyub’u (as) sabýr ve teslimiyette bütün insanlýða örnek göstermek istiyordu. Bu sebeple onu büyük bir imtihana tabi tuttu. Önce bütün malýný, mülkünü elinden aldý. Çocuklarý da bir bir vefat etti. Hz. Eyyub çok zor durumda kalmýþtý. Ama bütün bunlara raðmen en ufak bir þikayette bulunmuyor, sabýr ve þükürle iki büklüm oluyordu.

 

Ýmtihanlar devam ediyordu. Daha sonra Allah, Hz. Eyyub’a çok aðýr bir hastalýk verdi. Hz. Eyyub bu hastalýða da sabýr gösterdi ve kulluk vazifesine devam etti. Bütün bu imtihan döneminde eþi de kendisini yalnýz býrakmamýþ, hep onun yanýnda olmuþtu.

 

Cenab-ý Hak, zamanla Hz. Eyyub’un hastalýðýný daha da artýrdý. Neticede yüce peygamber, dil ve kalbiyle yapabildiði kulluk vazifesini dahi yerine getiremez hale gelmiþti. Bu durum onu üzmüþ ve telaþlandýrmýþtý. Allah’a kulluk vazifesini yapamadýktan sonra yaþamanýn ne manasý olurdu ki? Bu yüzden ellerini açtý ve Rabbine þöyle yalvardý:

 

- Ya Rabbi! Hastalýðým artýk bana zarar vermeye baþladý. Kalben kulluk vazifemi yapmama, dil ile Seni zikretmeme mani oluyor. Ýbadetsiz yaþayamam. Halimi Senin merhametine havale ediyorum.

 

O, bu duayý duadaki kelimelerden de anlaþýlacaðý üzere vücudunun sýhhat ve rahatý için deðil, sýrf ibadetinden geri kalmamak için yapýyordu. Allah onun bu samimi duasýný kabul etti. Ondan ayaðýný yere vurmasýný, oradan çýkacak suyla yýkanmasýný ve o suyu içmesini söyledi. Hz. Eyyub denileni yaptý ve eski saðlýðýna kavuþtu. Ayný zamanda Cenab-ý Hak ona eski zenginliðinden daha büyük bir zenginlik ve çok evlat verdi. Hz. Eyyub þimdi eskisinden daha zengin, daha refah, daha saðlýklý ve huzurlu bir hayata kavuþmuþtu.

 

Günler bu þekilde geçip gidiyordu. Bir gün Hz. Eyyub yýkanýrken üzerine nereden geldiði belli olmayan altýn çekirgeler dökülmeye baþladý. Hz. Eyyub hemen bunlarý toplamaya baþladý. Bunun üzerine Allah,

 

- Ya Eyyub! Ben malýný sana iade etmek suretiyle seni eski zenginliðinden daha büyük bir zenginliðe kavuþturmadým mý? Bunlarý toplamaya ne ihtiyacýn var ki, dedi. Hz. Eyyub þöyle cevap verdi:

 

- Evet, Rabbim! Bana çok büyük bir zenginlik bahþettin. Ancak bu Senin bereket hazinelerinden ilgisiz kalmamý gerektirmez. Senin tarafýndan ne ihsan edilirse kabulümdür. Çünkü veren Sensin. Senin verdiðin bir þeyi ben nasýl reddederim! (Buhari, 275, 3211, 7055; Nesei, 409; Müsned, 7307, 8025, 8144)

 

Hikayeden çýkarýlacak bazý dersler

 

1. Hayatýmýzýn her aný deðiþik imtihanlarla dolu. Bu imtihanlar sabýr ve azimle baþarýldýðý takdirde bizi olgunlaþtýrýr ve niyetimize göre Rabbimize yaklaþtýrýr. Her insanýn hayatýnýn deðiþik karelerinde yaþadýðý ve insana saðlýðýn ne kadar büyük bir nimet olduðunu öðreten bir imtihanýmýz var: Hastalýk. Hastalýk asla istenmez, ancak geldiðinde de sabredilir.

 

2. Bu hayat, ebedî hayatýn sadece bir tarlasý ve kazanma yeridir. Sonsuz deðildir ki, bizatihî gaye olsun. Ýster bir hastalýk, ister bir felâket veya musibet, isterse bir baþka sebeple mutlaka bitecektir ve onun bitme zamaný da, insan daha hayata gelirken kararlaþtýrýlmýþtýr. Ýnsan için, bu dünya hayatýna geliþi gibi, buradan ayrýlýþý tarihi de önceden takdir edilmiþtir ve deðiþmez. Asýl hayat, ahiret hayatýdýr. Ýþte, bu inançtaki bir insan, dünyada baþýna gelen musibetleri, “Günahlarýma keffarettir veya derecemi artýracaktýr.” diyerek, sabrýn ötesinde hatta þükürle karþýlamalýdýr.

 

3. Allah’ýn verdiði temiz ve helal malý sevmekte ve istemekte hiçbir mahzur yoktur. Dinin yasakladýðý husus, mal-mülk sahibi olmak deðil, zengin olma hýrsý ile Allah’ý unutmaktýr. Malýn gerçek sahibi olan Allah’ý unutmadan, zekat ve sadaka gibi dini vazifeleri de aksatmadan zengin olmayý istemek ve bu yolda çalýþmak, dinimizin uygun gördüðü bir davranýþtýr.

 

Sayý: 197

Bölüm: Güzel Davranýþlar

 

 

ALÝ DEMÝREL

Zaman - Ailem