exelans Posted May 4, 2006 Share Posted May 4, 2006 Bir odada dört mum sessizce yanýyordu. O kadar derin bir sessizlik hüküm sürüyordu ki odada, aralarýndaki fýsýltý þeklindeki konuþmalar bile rahatlýkla iþitiliyordu. 1. Mum "ben Barýþ'ým!" dedi. Ancak kimse benim sürekli yanýk kalýp, etrafima ýþýk saçabilmeme yardýmcý olmuyor. Artýk sönmek üzereyim... Ve sessizce karanliða gömülüverir... 2. Mum "ben Ýman'ým" der. Ama artýk gerekli olduðuma inanmýyorum.. Yanýk kalmamýn da bir kýymeti kalmadý, diye eklerken hafif bir esinti ýþýðýný söndürüverir. 3. Mum çok üzgündür. "Ben SEVGÝ'yim" ama etrafýma ýþýk verecek gücüm kalmadý. Ýnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Kendilerine en yakýn olanlarý bile sevmemeye baþladýlar. Sessizce söner gider Sevgi mumu... O sýrada içeri aniden bir çocuk girer. 3 mumun söndüðünü görünce sebebini sorar ve niçin sonuna kadar yanmadýklarýna hayýflanarak aðlamaya baþlar. 4. Mum, yumuþak ve yatýþýtýrýcý sesi ile çocuða aðlamamasýný söyler. "Korkma ben etrafýma ýþýk saçtýðým sürece diðerleri yeniden yanarlar ve onlar da aydýnlatmaya devam ederler. Zira ben UMUD'UM !" Gözleri parlayan çocuk umut mumunu alýr ve diðerlerini sevgiyle teker teker yakar. Ýçinizdeki umut mumunun saçtýðý ýþýðý asla söndürmeyin. Küçük çocuk gibi diðer sönmek üzere olan üç mumun da sürekli yanýk kalmalari için çaba harcayýn... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.