Beyaz Saray'dan kimse eliboþ çýkmaz (Mehmet Ali BÝRAND - POSTA, 08/12/2009)

[Webmaster]

Beyaz Saray'dan kimse eliboþ çýkmaz

 

 

2002 yýlýnýn ocak ayýndaydýk ve Washington’da Irak’tan baþka birþey konuþulmuyordu. Yönetimin tüm dikkati Saddam Hüseyin’e dönmüþ ve Amerikanýn savaþ çarklarý Baðdat’a dönmüþtü. Kimsenin baþka bir konuya ayýracak vakti yoktu.

Ýþte o soðuk ocak günü, Baþbakan Ecevit, Beyaz Saray’a girdi. Bizler de, Beyaz Saray’ýn bahçesinde ve toplantýnýn bitmesini bekliyorduk .Ýçerde, Baþkan Bush son derece net þekilde “Amerikanýn hedefinde Irak’ýn bulunduðunu” söylüyor ve Türkiye’den önemli, katkýlar beklediðini anlatýyordu.

Ecevit, duyduklarýna inanamýyordu. Ýnanmak istemediðinden dolayý da, dýþarý çýktýðýnda, bölge sorunlarýnýn tartýþýldýðýný açýklamakla yetindi.Oysa Baþkan Bush’a anlatmasý gereken çok þey vardý. Örneðin Kýbrýs, PKK’ya karþý mücadele ve ÝMF konusunda destek istiyordu.

Bush oralý bile deðildi. Varsa yoksa Irak...

Baþbakan, o tarihte Washington’a geldiðine binbir defa piþman olduðunu sonradan bana anlatmýþtý. “Yüreðim daraldý. Baþkan Bush açýkça Irak’ý istila planlarýndan söz ediyordu ve beni dinlemek dahi istemiyordu” derken, yaþadýðý þoku ayrýntýlý þekilde ortaya koymuþtu.

2002’nin Aralýk ayýnda bu defa, Baþkan Bush’un karþýsýndaki koltukta, AKP’ nin lideri Recep Tayyip Erdoðan oturuyordu. Henüz Baþbakan filan deðildi, ancak kýsa bir süre sonra Türkiye’nin kaptan köþküne oturacaðý besbelliydi.

Tarih tekerrür ediyordu.

Baþkan Bush, çok daha açýk þekilde Irak istilasýnýn yakýnlaþtýðýný anlatýyor ve yine Türkiye’den beklentilerini sýralýyordu.

Erdoðan’ýn ise kafasýnda baþka sorunlar vardý.

Ancak, Bush onu da doðru dürüst dinlemedi.

Açýkça, “sýrtýmý kaþý ben de senin sýrtýný kaþýyayým” demek istiyordu.

 

Obama'nýn da, ayný þekilde Türkiye'den beklentileri var...

Aradan bunca zaman geçti ve ben yine Beyaz Saray’ýn bahçesindeyim.

Yine kapýlar kapandý ve içerde, bu defa Baþkan Obama, karþýsýnda oturan Türk Baþbakanýna yine beklentilerinden söz ediyor.

Henüz toplantý bitmediðinden dolayý, sonucu bilemiyorum. Daha fazla bekleyemeyeceðimden dolayý bu yazýyý hemen gazeteye yolluyorum.

Ancak içerde neler yaþanmakta olduðunu tahmin edebiliyorum.

Tarih tekerrür ediyor.

Obama yönetiminin gözü Afganistan’a daha fazla asker bulmaktan baþka birþey görmüyor. Zira Afganistandaki durum son derece kritik. ABD liderliðindeki NATO savaþý kaybetme tehlikesiyle karþý karþýya. Tek çýkýþ yolu, yeni asker göndermek ve bir süre sonra Afganistan bataðýndan kurtulup çekilmek olarak görülüyor.

Ancak bu iþi temizlemeyi sadece Amerikan askerlerinin yapmasý kabul edilmiyor. NATO üyelerinin de ek asker göndermeleri þart. Washington bu yükün altýnda tek baþýna kalmak istemiyor.

Konu, savaþ ve askere gelince de, akla ilk önce Türkiye geliyor.

NATO ülkelerinin arasýnda da en deðerli müttefik olarak Türkiye ön plana çýkýyor.

Baþbakan PKK’dan söz etmek istiyor.

Kýbrýs’ta destek bekliyor.

Ýran konusunda anlayýþlý davranýlmasý gerektiðini anlatýyor.

Filistin sorunu, Ermeni ve Kürt açýlýmlarý ortaya atýyor.

Obama’nýn aklý fikri ise, Afganistanda...

Öylesine riskli bir kumar oynuyor ki, mutlaka yanýna müttefiklerini de almasý ve hep birlikte adým atmasý gerektiðini biliyor.

Erdoðan kabul etse, Obama’yý kurtaracak.

O zaman da “Dile benden ne dilersin...”

Hangi konuda olursa olsun, Erdoðan’ý baþýnýn üstünde taþýyabilir.

Türkiye þu sýralarda böylesine anahtar bir konumda.

Ancak ortada da bir gerçek vardýr. O da, Beyaz Saray'a giren hiç kimse eli tümüyle boþ çýkmaz. Oval ofiste hiçbir zaman anlaþmazlýk veya kavga olmaz. Herkes mutlaka birþey alýr ve görüþmeler daima "Happy end" ile sonuçlanýr.

Büyük olasýlýkla bu defada böyle olacaktýr.

Baþbakan Obama'ya ne yanýt vereceðini bilerek gidiyor. Tam bir görüþ birliðine varýlmasa da, büyük olasýlýkla bu konu ilerde daha geniþ þekilde ele alýnmak üzere sürdürülecektir.

Belki siz þu sýralarda sonucu biliyor olabilirsiniz. Yoksa ben size yarýn daha ayrýntýlý bilgi verebileceðimi sanýyorum.

 

 

Mehmet Ali BÝRAND - POSTA, 08/12/2009