Cemaat bu çocuklarý alsýn lütfen! (Meryem Aybike Sinan, Moral Haber, 02.11.2009)

[Webmaster]

Cemaat bu çocuklarý alsýn lütfen!

 

Bugüne kadar hiçbir cemaatle hiçbir baðý olmamýþ birisiyim. Karþý olmaktan çok, uzak duruþumun nedeni bir yerlere baðlanmak, kendimi diðer düþüncelere kapatmak korkusu olmuþtur. Kiþiliðime belki de ters olduðu için, taþýyamadýðým için uzak durmuþumdur cemaatlerden. Ancak uzaktan da olsa takip ettiðim, takdir ettiðim birçok icraatlarýný beðendiðim cemaatlerimiz yok mu?

Kesinlikle var ve hatta bazan hayranlýk derecesinde sempati duyduðum, minnet duyduklarým bile olmuþtur, itiraf ediyorum.

 

Özellikle son yýllarda yükselen deðer “Gülen Cemaati” olarak bilinen kesim hakkýndaki kanaatlerim beni bile etkilemeye baþladý diyebilirim. Bu insanlar cemaat adý altýnda gerçekten de çok insani ve ahlaki çalýþmalara imza atýyorlar. Þu çaðda iyice yalnýzlaþan, Allah’tan baþka kimsesi olmayan insanlara gâh abla, gâh abi, gâh anne ve baba oluyorlar. Yardýmlaþýyorlar, mazlumun yarasýna merhem, çaresizin derdine çare, yoksulun kimi kimsesi oluyorlar.

Ve dünyanýn dört yanýna bir ýþýk gibi yaydýklarý eðitim kurumlarýnda maddi ve manevi olarak bu asrýn yalnýz ve bunalýmlý insanýna yar ve yardýmcý oluyorlar.

Gülen cemaati sosyal bir yapýþtýrýcý gibi insanlarý kenetliyor.

Ýnsanlara yalnýzlýðýný unutturuyor, kardeþliði pekiþtiriyorlar.

Bu yazýyý aslýnda bindiðim minibüste yazmayý tasarladým. Çok nadir olarak bindiðim minibüslerin biz yazarlar için iyi bir gözlem aracý olduðunu düþünmüþümdür hep.

Minibüste yaþlarý on beþ ila yirmi yaþlarýnda deðiþen gençlerin çoðunluðu oluþturduðunu hemen fark ediyorum çünkü yüksek sesle konuþmalarýn birbirine girdiði bir curcuna yaþanýyor araçta. Çoðunun saçlarý jöleli ve alabildiðine yukarýlara doðru dimdik bir þekilde rüzgâra direnir gibi bir halleri var. Çoðunun gömlekleri neredeyse bellerine kadar açýk ve hýrpani. Boyunlarýnda garip garip zincirler, bileklerinde bileklik ve bilezikler. Kulaklarýnda antenler!

Açýkçasý içim daralýyor ilk anda.

Pantolonlarýný anlatmak bile istemiyorum. O kadara düþük bel pantolonlar ki dokunsalar yerlere düþecek gibi bir izlenim býrakýyor insanda. Favoriler kulaklarýn çok çok altýnda kedi býyýðý gibi garip. Keçi mi dersiniz, kirli mi dersiniz býyýk sakal o biçim.

Bunlar kim?

Bunlar bizim Asým’ýn nesli deðiller o açýk ama kim bu delikanlýlar, kim bu genç kýzlar? Hiçbir þekilde müslüman Türk gençliðini temsil etmiyorlar.

Evet, bu tasvirlerini yaptýðým delikanlýlar bizim yeni nesil genç erkeklerimiz. Keþke sadece görüntüde gözüme böyle çirkin gözükselerdi! Keþke sadece kýyafetleri için böyle bir yazýyý kaleme almýþ olsaydým!

Maalesef asýl korkutucu ve ürkütücü olan sadece bunlar deðil.

Bu talihsiz gençlerimiz minibüse binen insanlarla acayip bir biçimde alay ediyorlar. Altmýþ yaþlarýndaki nineye býrakýnýz yer vermeyi, “bak bak birazdan düþer” diyecek kadar duygusuz, ilkel ve cývýklar! Výcýk výcýk bir bayaðýlýk, insaný ürküten bir cehalet ve basitlik var üzerlerinde.

Aðýzlarýnda sakýz cývýk cývýk çiðniyor, yanlarýndaki kýzlara sýrnaþmada ar ve hayâ sýnýrýný fütursuzca aþýyorlar. Utanma ve sýkýlma hak getire!

Kendi gençliðime gidiyorum bir ara. Çok deðil on iki on üç sene önce onlarýn yaþlarýndaydým ben de. Býrakýnýz toplum içinde böylesine sakýz çiðneyip sosyo –kültürel bütün normlarý alt üst etmeyi, evimizde bile büyüklerimizin önünde sakýz çiðneyemezdik, ayýplanýrdýk. Hele bir vasýtada bir büyüðümüze yer vermemek bizim için ciddi bir utanç kaynaðý idi.

Peki, dünün gençleri ve bugünün gençleri çok büyük kuþak farký olmamasýna raðmen nasýl oldu da bu kadar birbirine yabancý iki kuþak oldu?

Bunun sebeplerini acilen bulmak ve tedbirlerini de almak zorundayýz.

Bu gençleri eðitim sistemimiz belli ki eðitemedi, anne ve babalarý eðitemedi, toplum eðitemedi. Belli ki bir yerlerde biz sebebini tahmin bile edemediðimiz bir dizi yanlýþlar yaptýk.

Çocuk boþlukta, genç bunalýmda, maddi tarafý týka basa doyumda, mana tarafý aç, ölesiye aç. Ve milyonluk telefonlar, güzel odalar, pahalý elbiseler, önemli okullar bu açlýðý gideremiyor, aksine körüklüyor!

Ýþte bu noktada Gülen cemaatine yakýn okullara giden öðrencileri düþünüyorum. Bu cemaatin içindeki insanlarý düþünüyorum. Derin bir nefes alýyorum, rahatlýyor içim. Ýçten içe çürüyen ve çürüdüðünün bile farkýnda olmayan bu toplumun içinde böylesine duyarlý, her anlamda çaðý doðru okuyan ve yaþantýsýný bu anlamda tanzim eden bu insanlara olan hayranlýðým bir kat daha artýyor.

Ýçimden “iyi ki varsýnýz” diye fýsýldýyorum.

Gerçekten Fethullah Gülen Hocaefendi’ye minnet ve þükran duygusuyla doluyorum.

Bu gençlerin sadece bindiðim minübüsle sýnýrlý olmadýðýný daha beterlerinin ve korkunçlarýnýn cadde ve sokaklarýmýzdan fevc fevc aktýðýný düþündükçe korkuyorum, endiþeleniyorum ve yarýnlarýmýzý düþünüyorum.

Beþ on yýl sonra sokak ve caddelerimizin ne halde olacaðýný düþünmek bile korkutuyor beni.

Bu delikanlýlar yarýn evlenecekler, bir de çocuk büyütecekler!

Korkuyorum gerçekten korkuyorum ve dahi ürperiyorum!

Vakit çok geç olmadan, bu genç nesil mahvolmadan geliniz bu sosyolojik vakayý doðru tahlil edip gereðini yapalým.

Ya da,

Hiç kimseler gocunmasýn, hiç kimseler ses çýkarmasýn…

Cemaat bu çocuklarý alsýn lütfen…

 

Meryem Aybike Sinan, Moral Haber, 02.11.2009

aybikesinan@gmail.com