Siz onaylamasanýz kaç yazar... ölümle ilgili notlar (Ayse Arman, Hürriyet, 23.09.2009)

[Webmaster]

Siz onaylamasanýz kaç yazar...

 

 

BÜTÜN bayram, babam da benimle birlikteydi.

 

Sessiz ve derinden.

 

Tuhaf!

 

Yaþarken onu bu kadar düþünmüyordum, þimdi aklýmdan çýkmýyor.

 

Sanýrým, hesabý kesilmemiþ iliþkilerde özellikle böyle oluyor.

 

Kafamda onunla konuþuyorum, sohbet ediyorum, tartýþýyorum, “Baba, sen ne dersin bu konuda?” diyorum.

 

Babam öldü, fýrsat bu fýrsat, ikinci çoðul þahýsý, ikinci tekil þahýs yaptým.

 

“Sen” diyorum babama.

 

Aradaki mesafeyi kaldýrýp attým.

 

Yaþarken yakýn olamadým, aklýmca “ölü”yken olmaya uðraþýyorum!

 

Bir de kendimi sýk sýk þöyle yakalýyorum: Sanki o, benim babam deðilmiþ de bir roman kahramanýymýþ ve ben onun hayatýný, bir biyografi okur gibi, en baþýndan sonuna kadar bölüm bölüm zihnimden geçiriyorum.

 

Onu, insanlara uzak ve mesafeli yapan koþullarý, annesini, babasýný, yetiþtiði ortamý, yatýlý okul ve yurt dýþý yýllarýný, annemle iliþkisini, genç yaþta baba olmasýný, hayatýn yükünü omuzlamasýný, her geçen yýl biraz daha suskun bir adama dönüþmesini, tekrar tekrar düþünüyorum.

 

Babamý anlamaya çalýþýyorum.

 

*

 

Sevgilim ve kýzým ne kadar yakýnsa, ben de bir zamanlar babamla öyleydim.

 

Ne zaman, nasýl koptuk?

 

Sevgilimin kýzýmýzla yakýnlýðý beni hem çok mutlu ediyor, hem de tuhaf bir þekilde içimi acýtýyor.

 

Biz nerede hata yaptýysak babamla, onlar hiç o hataya düþmesinler, hep böyle yakýn olsunlar istiyorum.

 

*

 

Kardeþim, geçenlerde babamýn arabasýnýn torpido gözünde benim bir yazýmý bulmuþ.

 

Birden heyecanlandým acaba hangi yazým diye.

 

Kesip sakladýðýna göre, önem mi vermiþ ne?

 

CHP’ye dair beceriksizce yazdýðým bir þeyler çýkmasýn mý?

 

Acý acý gülümsedim.

 

Babam, benim hayata, aþka, sekse, iliþkilere dair yazdýðým þeyleri onaylamýyordu.

 

Eminim sýkýcý siyasi yazýlar yazmamý tercih ederdi.

 

Hayatta en ciddiye aldýðý insan tarafýndan onaylanmamýþ olmak, benim hayatýmýn ana motifini oluþturuyor.

 

Yani arkadaþlar, her gün sizlerden bir sürü hakaret maili alýyorum.

 

Babam onaylamamýþ beni, siz onaylamasanýz kaç yazar!

 

Bu saatten sonra bana koymaz.

 

Huzurlarýnýzdan ayrýlmadan önce, ölümle ilgili kafama meþgul eden bir iki þeyi sizinle paylaþmak istiyorum.

 

*

 

1- “Ölüm bizi ayýrdý” diye bir þey yok, kimse kimseden ayrýlmýyor. Sevgiler de, hesaplaþmalar da, kýrgýnlýklar da sürüyor. Zannediyor ki insanlar, öldü ve film bitti. Hayýr, bu film hiç bitmiyor.

 

2- Ölümün zaman kavramý yok. Zaman, ölüme iþlemiyor. Zaman, kaybettiðin kiþiyi unutturamýyor. O yüzden diyorlar ya, “Bilmek kaç sene önce öldü, ama dün gibi.” Evet öyle, çünkü “water resistant” saatler gibi, ölüm de “time resistant”, zaman geçirmiyor. Acý hafifliyor diyorlar, bende o da olmadý. Acým hep orada, içimde uykuya yatmýþ duruyor.

 

3- Ve tuhaftýr ölüler, sana eklemleniyor. Sevmedim bu fiili ama baþka bir þey bulamadým. Ölülerinle bütünleþiyorsun, senin ayrýlmaz parçan haline geliyorlar.

 

Evet, biliyorum dünyanýn en yeni þeylerini söylemiyorum ama iþte içimden geldi yazdým.

 

Kafama kakmayýn, sizi babama þikayet ederim!

 

 

Ayse Arman, Hürriyet, 23.09.2009