Duamýz olmasaydý eðer...

[Gast]

De ki, “Sizin duanýz olmasaydý Rabbim size deðer verir miydi…”

(Furkan Sûresi, 77)

 

“Dua, bizim karanlýkta Allah´ý gördüðümüz aynadýr.”

(Friedrich Hippel)

 

Bizi yoktan yaratan, bize hayat bahþeden Allâh´a, en son ne zaman dua ettiniz ? Dün, bugün veya geçen hafta ? Hangi durumda el açýp el-medet dediniz ? Sýkýntýlý, üzüntülü veya dertli halinizdemi ? O´na yakýn oldunuðunuz an oldumu hiç ? Veya nefsinizin ve gönlünüzün istediði þeyler gerçekleþtiði zamanda, ellerinizi açýp þükür duasýnda bulundunuz mu ? Iyi veya kötü hallerde, eller ona kalkýp, manen O´nun kapýsýna gidip boyun büktünüz mü ? Karanlýk gecede, kara taþýn üstünde, kara karýncayý sevk eden Allâh, Eþref-i mâhlûkat içersinde, en güzel sûrette yaratýðý insaný duymaz mý hiç ?

 

Cevaplar ne olursa olsun, þu bilinmelidir ki Allâh (c.c), bize bizden yakýndýr. O, bize þah damarýmýzdan dahi yakýndýr. Kimsenin sizi duymadýðý zamanlarda, duyan O´dur. Kimsenin size acýmadýðý zamanlarda, acýyan O´dur. Aðlayýþlarý, feryatlarý, sevinçleri ve mutluluklarý iþiten yine O´dur.

 

Duamýz ise, bunu saðlayan baðýmýzdýr. Duasýz geçen günler yoktur. Bunun en güzel fiiliyatda örnegi önce Allâh Rasûlü, ve ondan sonra gelen Allâh´ýn dostlarýdýr. O peygamber olduðu halde, elleri hep semaya açýktý. Burdan anlýyoruz ki, dua bu kadar önemli. Fitraten insan, duaya mehilli yaratýlmýþtýr. Baþýmýz sýkýþtýðýnda, tutunacaðýmýz bir dal, bir kementtir. Duamýz, bizim enerji kaynaðýmýzdýr. Kimsenin sizi anlamadýðý anlarda, sizi duyanýn ve derdinize derman olanýn var olduðunu bilmek, size güç verecektir.

 

Lâkin, duanýn sýrf sýkýntýlarda ve darlýklarda edilmesi, Allâh katýnda ne kadar makbûldür bilemeyiz. Önemli olan rahatlýkta ve bollukta O´nu hatýrlamaktýr. Duaya, sadece fakirlerin ve muhtaçlarýn ihtiyacý yoktur. Tüm yaratýlan varlýklar, duaya muhtaçtýr. Duanýn özü, Allâh´a yaklaþmaktýr. Dahasý, O´nunla birlikte olmaktýr.

 

Maalesef, bizler duayý yanlýþ algýlýyoruz. Duaya, fýrtýnalý günlerde yapýþýyoruz. Rahman olan Allâh´a, sadece sýkýntýlý günlerde baþ vuruyoruz. Duanýn anlamýný yitiriyoruz. Oysa ki tam tersi dertsiz, tasasýz ve mutlu günlerimizde Allâh´a daha çok þükretmeliyiz. Þükür, duanýn ta kendisidir.

Dua, Allâh ile kulu yakýnlaþtýran bir vasýtadýr. Allâh (c.c) bir ayeti kerimesinde, “ Kullarým Beni sana soracak olursa, muhakkak ki Ben (onlara) pek yakýným. Bana dua ettiði zaman dua edenin duasýna cevap veririm. Öyleyse, onlar da Benim çaðrýma cevap versinler ve Bana iman etsinler. Umulur ki irþad (doðru yolu bulmuþ) olurlar.” buyurmuþtur.

 

Evet, sadece O´ndan istemek. O´na iltica etmek. Allah, duanýza cevap veririm buyuruyor. Ne güzel bir nimettir bu. Kimsenin cevabýna ihtiyacýnýz yoktur. O´nun ki size yetecektir. Yeter ki biz, dua etmesini bilelim!

 

Ben dua edemiyor, kelimeler bulamýyorum diyenler, þu ibretli hikâye´ye bir baksýn:

 

“Bir büyükbaba akþamlarý çocuk bakýcýlýðý yaparken, torununun odasýndan garip, anlamsýz sesler duyar gibi olur. Odaya yaklaþtýðýnda, kapý aralýðýndan torununun alfabenin harflerini tuhaf bir biçimde saygýyla tekrar ettiðini görür.

“Ne yapýyorsun?” diye merakla sorar dede…

Küçük kýz bütün þirinliði ile “Duamý ediyorum” der ve devam eder : “Ama bu gece tam olarak ne diyeceðimi bilemiyorum. Bu sebeple sadece harfleri söylüyorum. Allah onlarý benim için sýraya dizecek, çünkü ne düþündüðümü biliyor.” (Ibrahim Refik, Hayatin Renkleri, 2001).

 

 

***

 

Görüldüðü gibi Allâh (c.c), bizim içimizi-dýþýmýzý, bizden daha iyi biliyor.

 

''Allah’ým sana, senin için, hikmetlerin için aðlayan kulunun, arada bir çocuðunun yüzüne muhtaç olmasýný affet!..

Affet Allah’ým; benim ibadetim de kusurdur. Her halim riya ve her aným kusur…

Ben kul olarak ne kadar yükselsem hep böyle kalacaðým!..

Ve sen affedeceksin!.. Onun için deðil midir ki, “Rahmetim her þeyi geçti!” buyurdun[/b]?...” (Necip Fazýl Kýsakürek)

 

Üstâd gibi dua etmesini beceremesekde, bizi duyan ve istediklerimizi çok iyi bilen birinin, Var olduðunu bilmek, bize yetecektir.

 

 

 

Nice dualý günlere inþaallâh...

 

Pýnar