Bir kirlangicin ask hikayesi

[Gast]

Bir kirlangicin ask hikayesi…

 

Kirlangiç'in biri, bir adama asik olmus.

Penceresinin önüne konmus, bütün cesaretini

toplamis, röfleli tüylerini kabartmis, güzel

durduguna ikna olduktan sonra...

Küçük sevimli gagasiyla cama vurmus.

Tik... Tik... Tik.

Adam cama bakmis.

Ama içeride kendi isleriyle ugrasiyormus.

Bir mesgulmüs, bir mesgulmüs!

Kimmis onu isinden alikoyan?

Minik bir kirlangiç!

 

Heyecanli kirlangiç, telasini bastirmaya çalisarak,

deriiin bir nefes almis sirin gagasini açmis, sözcükler

dökülmeye baslamis:

Hey adam! Ben seni seviyorum. Nedeni'ni, niçin'ini

sorma. Uzun zamandir seni izliyorum. Bugün cesaret

buldum konusmaya. Lütfen pencereyi aç ve beni içeri al.

Birlikte yasayalim.

Adam birden parlamis.

 

Yok daha neler?

Durduk yerde sen de nereden çiktin simdi?

Olmaz, alamam! demis.

Gerekçesi de pek sersemceymis:

Sen bir kussun! Hiç kus, insana asik olur mu?

Kýrlangiç mahçup olmus.

Basini önüne eðmis.

 

Ama pes etmemis, bir süre sonra tekrar pencereye

gelmis, gülümseyerek bir kez daha sansini denemis:

Adam, adam! Hadi aç artýk þu pencereni. Al beni içeri!

Ben sana dost olurum. Hiç canini sikmam.

Adam kararli, adam israrli:

Yok, yok ben seni içeri alamam demis.

 

Biraz da kaba miymis, neymis, lafi kisa kesmis:

isim gücüm var, git basimdan!

Aradan bir zaman geçmis, kirlangiç son kez adamin

penceresine gelmis: Bak soguklar da basladi, üsüyorum

disarida. Aç su pencereyi al beni içeri.

 

Yoksa, sicak

yerlere göç etmek zorunda kalirim. Çünkü ben ancak sicakta

yasarim. Pi_man olmazsin, seni eðlendiririm. Birlikte yemek

yeriz, bak hem sen de yalnizsin! Yalnizligini paylasirim...

demis. Bazilari, gerçekleri duymayi sevmezmis.

Adam bu yalnizlik meselesine içerlemis.

Pek bir sinirlenmis.

Ben yalnizligimdan memnunum demis.

Kustan onu rahat birakmasini istemis.

Düpedüz kovmus.

 

Kirlangiç, son denemesinden de basarisizlikla çikinca,

basini önüne egmis, çekip gitmis.

Yine aradan zaman geçmiþ. Adam, önce düþünmüþ, sonra kendi

kendine itiraf etmiþ: Hay benim akýlsýz baþým demiþ.

 

Ne kadar aptallik ettim! Beklenmedik bir anda karsima çikan bir

dostluk firsatini teptim. Niye onun teklifini kabul

etmedim ki? simdi böyle kös kös oturacagima, keyifli vakit

geçirirdik birlikte. Pisman olmus olmasina ama is isten

geçmis. Yine de kendi kendini rahatlatmayi ihmal etmemis:

 

Sýcaklar baslayinca, kirlangicim nasil olsa yine gelir.

Ben de onu içeri alir, mutlu bir hayat sürerim.

Ve çok uzunca bir süre, sicaklarin gelmesini beklemis.

Gözü yollardaymis.

Yaz gelmis, baska kirlangiclar gelmis.

Ama...

Onunki hiç görünmemis!

 

Yazin sonuna kadar penceresi açik beklemis ama bosuna.

Kirlangiç yokmus! Gelen baska kirlangiclara sormus ama gören olmamis.

Sonunda danismak ve bilgi almak için bir bilge kisiye gitmis. Olanlari

anlatmis.

 

Bilge kisi gözlerini adama dikmis ve demis ki:

 

Kirlangiçlarin ömrü alti aydir...

 

 

 

Evet, sadece 6 ay!!

 

Alti ay ne ki? Zamanda öyle degilmi? Zaman dedigimiz sey suan yasadigimiz andir, iyi degerlendirmek lazim. Firsatlar elimize bir daha gecmeye bilir.

 

Hic bir sey ertelenmeye degmez, cünki bir daha, o sansi yakalaya bilecegimizi, hic bilemeyiz…