Alle Aktivitäten

Die Gelehrten sind sich nicht einig manche sagen, dass das haram ist, manche sagen halal, ich persönlich beziehe mich auf das Prinzip von "tajanub al-shubuhat, was bedeutet: das vermeiden von Zweifeln oder Grauzonen. Das Prinzip besagt, dass wenn eine Sache nicht eindeutig als halal oder haram eingestuft werden kann, es für einen gläubigen Muslim am sichersten diese Sache zu meiden Außerdem Kryptowährungen wie Bitcoin gelten allgemein als hochriskante Anlageform

https://dai.ly/x9rvqu6

Hatte mal mit dem gedanken gespielt nebenbei etwas geld mit Krypto zu machen. Zurzeit kenne ich mich damit nicht so aus und wollte mir erstmal ein Wissens-Fundament schaffen . Ist es halal ist es haram? Sollte man damit handeln? Oder nicht? Was sollte man damit anstellen? Was haltet ihr von den bekannten kryptos wie bitcoin, dodgecoin, solana ect ... Und Gibt es islamkomforme kryptos?

ALBANISCH - 33 Fenster Tridhjetë e tre dritaret e së vërtetës

کلام های کوتاه Küçük Sözler بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ بِهِ نَسْتَعِينُ اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ الصَّلاَةُ وَ السَّلاَمُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِهِ وَ صَحْبِهِ اَجْمَعِينَ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ بِهِ نَسْتَعِينُ اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ الصَّلاَةُ وَ السَّلاَمُ عَلَى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِهِ وَ صَحْبِهِ اَجْمَعِينَ ای برادر! از من چند نصیحت خواسته بودی Ey kardeş! Benden birkaç nasihat istedin. چون تو سرباز هستی، بنابراين چند حقیقت را ضمن مثال‌های نظامی و هشت حکایت کوتاه بیان کرده‌ام، تو نیز همراه با نفسم به آن گوش فرا ده، Sen bir asker olduğun için askerlik temsilatıyla, sekiz hikâyecikler ile birkaç hakikati nefsimle beraber dinle. زیرا نفسم را زیادتر از هرکس دیگری به نصیحت محتاج می‌بینم. زمانی از هشت آیه استفاده کردم، و هشت گفتار را کمی طولانی به نفسم گفته بودم Çünkü ben nefsimi herkesten ziyade nasihate muhtaç görüyorum.Vaktiyle sekiz âyetten istifade ettiğim sekiz sözü biraz uzunca nefsime demiştim. اکنون کوتاه و با زبانی عامیانه به نفسم خواهم گفت، هرکس می‌خواهد، همراه با ما گوش فرا دهد. Şimdi kısaca ve avam lisanıyla nefsime diyeceğim. Kim isterse beraber dinlesin. کلام اوّل Birinci Söz بِسْمِ اللّه ابتدای هر خیری‌ست. ما نیز ابتدا، با آن شروع می‌کنیم Bismillah her hayrın başıdır. Biz dahi başta ona başlarız. بدان ای نفسم! که این کلمه‌ی مبارک، هم نشانه اسلام است، و هم تمام موجودات با زبان حال خود، آن را ورد زبان دارند Bil ey nefsim, şu mübarek kelime İslâm nişanı olduğu gibi bütün mevcudatın lisan-ı haliyle vird-i zebanıdır. Bismillah ne büyük tükenmez bir kuvvet, ne çok bitmez bir bereket olduğunu anlamak istersen şu temsilî hikâyeciğe bak, dinle. شخصی که در بیابان‌های عرب بدوی سیاحت می‌کند، لازم است، اسم رییس قبیله‌یی را بگیرد، و تحت حمایتش قرار گیرد، تا از شَر راهزنان نجات پیدا کرده، و بتواند حاجاتش را مهیّا نمايد Şöyle ki: Bedevî Arap çöllerinde seyahat eden adama gerektir ki bir kabile reisinin ismini alsın ve himayesine girsin, tâ şakîlerin şerrinden kurtulup hâcatını tedarik edebilsin. #2 در غیر این صورت تک و تنها در برابر احتیاجات و دشمنان بی‌شمارش پریشان خواهد‌ شد. Yoksa tek başıyla hadsiz düşman ve ihtiyacatına karşı perişan olacaktır. اینک دو نفر، برای چنین سیاحتی به صحرایی رفته، و به راه می‌افتند، İşte böyle bir seyahat için iki adam sahraya çıkıp gidiyorlar. یکی از آن‌ها متواضع بود، و دیگری مغرور Onlardan birisi mütevazi idi, diğeri mağrur. متواضع، اسم رییسی را گرفت، و مغرور ابا ورزید.. Mütevazii, bir ­reisin ismini aldı. Mağrur, almadı. متواضع، به واسطه آن نامی که گرفته بود، همه جا را در سلامت کامل سیاحت کرد، Alanı, her yerde selâmetle gezdi. و در حین سیاحت اگر اتفاقی به راهزنی برخورد می‌کرد، می‌گفت: "من به نام فلان رییس سیاحت می‌کنم." و راهزن دفع شده، کاری با او نداشت Bir katıu’t-tarîke rast gelse der: “Ben, filan reisin ismiyle gezerim.” Şakî def’olur, ilişemez. ‌یی وارد می‌شد، به خاطر آن نام حرمت می‌دید. اگر هم به خیمه Bir çadıra girse o nam ile hürmet görür. ولی دیگری که مغرور بود، در مدت سیاحتش بلاهایی کشید، که قابل گفتن نيست Öteki mağrur, bütün seyahatinde öyle belalar çeker ki tarif edilmez. دایم می‌لرزید، و مدام درحال گدایی کردن بود، Daima titrer, daima dilencilik ederdi. هم ذلیل و هم رسوا شد Hem zelil hem rezil oldu. بدان! که تو آن سیّاحی و این دنیا هم یک صحراست. اکنون ای نفسِ مغرورم İşte ey mağrur nefsim, sen o seyyahsın. Şu dünya ise bir çöldür. عجز و فقرت بی شمار Aczin ve fakrın hadsizdir. دشمنان و حاجاتت بی‌نهایت است Düşmanın, hâcatın nihayetsizdir. و حال که چنین است، اسم مالک ابدی و حاکم ازلی این صحرا را بگیر Madem öyledir, şu sahranın Mâlik-i Ebedî’si ve Hâkim-i Ezelî’sinin ismini al. تا از گدایی تمام کاینات و از لرزیدن در برابر هر حادثه‌یی رهایی یابی. Tâ bütün kâinatın dilenciliğinden ve her hâdisatın ­karşısında titremeden kurtulasın. آری، این کلمه، چنان گنج پر برکتی‌ست، که Evet, bu kelime öyle mübarek bir definedir ki عجز و فقر بی‌نهایتت را به رحمت و قدرت بی‌نهایتی ربط داده، و عجز و فقر را برایت در درگاه رحیم قدیر مقبول‌ترین شفاعت‌کننده خواهد‌ کرد. senin nihayetsiz aczin ve fakrın, seni nihayetsiz kudrete, rahmete rabtedip Kadîr-i Rahîm’in dergâhında aczi, fakrı en makbul bir şefaatçi yapar. آری کسی که با این کلمه حرکت می‌کند، به مانند شخصی‌ست، که به سربازی اعزام شده، Evet, bu kelime ile hareket eden, o adama benzer ki askere kaydolur, و به نام دولت حرکت کرده، و از هيچ کس پروايی به دل ندارد، و به نام قانون و به نام دولت سخن گفته، و هرکاری را انجام داده، و در مقابل هر چیزی ایستادگی می‌کند devlet namına hareket eder. Hiçbir kimseden pervası kalmaz. Kanun namına, devlet namına der, her işi yapar, her şeye karşı dayanır. در ابتدا گفتیم، که تمام موجودات با زبان حال‌شانبِسْمِ اللّهِ می‌گویند Başta demiştik: Bütün mevcudat, lisan-ı hal ile Bismillah der. #3 آیا بدین‌گونه است؟ Öyle mi? Evet, همان‌گونه که اگر شاهد باشی، شخصی بیاید، و تمام اهالی شهر را به زور به مکانی سوق دهد، و وادار به انجام کارهایی کند nasıl ki görsen, bir tek adam geldi, bütün şehir ahalisini cebren bir yere sevk etti ve cebren işlerde çalıştırdı. بی‌شک می‌دانی، که آن شخص با نام خود و با قوّت خود حرکت نمی‌کند، Yakînen bilirsin; o adam kendi namıyla, kendi kuvvetiyle hareket etmiyor. بلکه او سربازی‌ست، که به نام دولت حرکت کرده، و به قوّت پادشاهی تکیه داده است Belki o, bir askerdir, devlet namına hareket eder, bir padişah kuvvetine istinad eder. همان‌طور نیز هر چیزی به نام حضرت‌حق حرکت می‌کند، بدین‌صورت که: تخم‌ها و هسته‌های کوچک ذره مانند، بر روی خود درختان بزرگ را حمل می‌کنند، و بارهایی به‌سان کوه را بلند می‌کنند Öyle de her şey, Cenab-ı Hakk’ın namına hareket eder ki zerrecikler gibi tohumlar, çekirdekler başlarında koca ağaçları taşıyor, dağ gibi yükleri kaldırıyorlar. پس هرکدام از درختان بِسْمِ اللّهِ Demek her bir ağaç, Bismillah der. خزینه‌ی رحمت، دستانش را پر کرده، و به ما تقدیم می‌نماید از میوه‌های Hazine-i rahmet meyvelerinden ellerini dolduruyor, bizlere tablacılık ediyor. و هر کدام از بوستان‌ها Her bir bostan, Bismillah der. هم‌چون دیگ بزرگی می‌شود، و از آشپزخانه قدرت الهی، در درون خود انواع و اقسام خيلی زيادی از غذاهای لذيذ مختلف را همراه با هم می‌پزد Matbaha-i kudretten bir kazan olur ki çeşit çeşit, pek çok muhtelif leziz taamlar, içinde beraber pişiriliyor. و هر کدام از حيوانات پُربرکت همانند گاو، شتر، بره و بز Her bir inek, deve, koyun, keçi gibi mübarek hayvanlar Bismillah der. و از فیض رحمت، چشمه شيری می‌شوند، و به ما، به نام رزاق، لطیف‌ترین و تمیزترین غذایی چون آب حیات را تقدیم می‌کنند. Rahmet feyzinden bir süt çeşmesi olur. Bizlere Rezzak namına en latîf, en nazif, âb-ı hayat gibi bir gıdayı takdim ediyorlar. هر کدام از ريشه‌ها و رگه‌های نرم ابریشم مانندِ درختان و نباتات و سبزه‌ها Her bir nebat ve ağaç ve otların ipek gibi yumuşak kök ve damarları,Bismillah der. و خاک و سنگ سفت و محکم را سوراخ کرده، Sert olan taş ve toprağı deler, geçer. و نام الله و نام رحمن را گفته، هر چيزی برای‌شان مسخر می‌شود Allah namına, Rahman namına der, her şey ona musahhar olur. آری هم‌چون انتشار و پخش شاخه‌ها در هوا و دادن میوه نيز، انتشار و نفوذ ریشه‌ها با کمال سهولت در خاک و سنگ سفت و میوه دادن در زیر زمین Evet, havada dalların intişarı ve meyve vermesi gibi o sert taş ve topraktaki köklerin kemal-i suhuletle intişar etmesi ve yer altında yemiş vermesi هم مرطوب ماندن برگ‌های سبز و نازک، ماه‌ها در برابر شدت حرارت hem şiddet-i hararete karşı aylarca nazik, yeşil yaprakların yaş kalması, به شدت به دهان "طبیعت پرستان" سیلی می‌زند، و به چشمان کور شده‌شان انگشت فرو می‌کند، و می‌گوید، که tabiiyyunun ağzına şiddetle tokat vuruyor. Kör olası gözüne parmağını sokuyor ve diyor ki: #4 حتی "صلابت و حرارت" که بیش از هر چیز به آن اعتماد دارید، تحت امر حرکت می‌کند؛ En güvendiğin salabet ve hararet dahi emir tahtında hareket ediyorlar ki, بدین‌گونه که آن ریشه‌های نرم ابریشم مانند، تک به تک، چون عصای موسی(ع) به دستور فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ پیروی کرده، و سنگ‌ها را می‌شکافند، o ipek gibi yumuşak damarlar, birer asâ-yı Musa (as) gibi فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ emrine imtisal ederek taşları şakkeder. و یک به یک آن برگ‌های نازنین و نازکِ چون برگ سیگار، همانند اعضای ابراهیم(ع) در مقابل حرارت آتش‌فشان آیه‌ی يَا نَارُ كُونِى بَرْدًا وَ سَلاَمًا را می‌خوانند. Ve o sigara kâğıdı gibi ince nâzenin yapraklar, birer aza-yı İbrahim (as) gibi ateş saçan hararete karşı يَا نَارُ كُونِى بَرْدًا وَ سَلاَمًا âyetini okuyorlar. حال این‌که هر چیز، معناً بِسْمِ اللّهِ می‌گويد، Madem her şey manen Bismillah der. و به نام الله نعمت‌های الهی را آورده، و به ما می‌دهد، Allah namına Allah’ın nimetlerini getirip bizlere veriyorlar. پس ما نیز باید بِسْمِ اللّهِ بگوییم، Biz dahi Bismillah demeliyiz. و باید به نام الله ببخشیم، و باید به نام الله بگیریم، Allah namına vermeliyiz, Allah namına almalıyız. پس بدين‌سان نباید، حاضر به گرفتن چیزی از انسان های غافلی باشيم،که به نام الله نمی‌بخشند. Öyle ise Allah namına vermeyen gafil insanlardan almamalıyız. سوال :به انسان‌هایی که در حکم فروشنده‌اند، بها می‌دهیم، Sual: Tablacı hükmünde olan insanlara bir fiyat veriyoruz. آیا الله که صاحب اصلی مال است، از ما چه بهایی می‌خواهد؟ Acaba asıl mal sahibi olan Allah, ne fiyat istiyor? پاسخ:آری البته آن مُنعمِ حقیقی از ما در مقابل بدل مال‌ها و نعمت‌های قیمتدار، بها می‌خواهد، و آن هم سه چیزاست: Elcevap: Evet, o Mün’im-i Hakiki, bizden o kıymettar nimetlere, mallara bedel istediği fiyat ise üç şeydir. یکی ذکر، یکی شکر و دیگری فکر است Biri zikir, biri şükür, biri fikirdir. در ابتدا بِسْمِ اللّهِ ذکر است، Başta Bismillah zikirdir. و در انتها Âhirde Elhamdülillah şükürdür. در میانه نیز تفکر و درک نمودن نعمت‌های با ارزشی که خارقه‌ی صنعت و هدیه‌ی رحمت و معجزه‌ی قدرتِ احدِ صمد می‌باشد، فکر است. Ortada, bu kıymettar hârika-i sanat olan nimetler Ehad-i Samed’in mu’cize-i kudreti ve hediye-i rahmeti olduğunu düşünmek ve derk etmek fikirdir. #5 همان‌گونه که اگر پادشاهی توسط آدم مسکينی هدیه‌یی با ارزش برایت بفرستد، و تو در عوض تشکر از پادشاه، پای آن آدم مسکین مجری امر را ببوسی، و صاحب هدیه را نشناسی، مرتکب کار ابلهانه‌یی شده‌یی Bir padişahın kıymettar bir hediyesini sana getiren bir miskin adamın ayağını öpüp hediye sahibini tanımamak ne derece belâhet ise همان‌طور نيز، منعم‌های ظاهری را مدح و محبت کردن، و منعمِ حقیقی را از یاد بردن نیز، کاری به مراتب ابلهانه‌تر از آن است öyle de zahirî mün’imleri medih ve muhabbet edip Mün’im-i Hakiki’yi unutmak, ondan bin derece daha belâhettir. پس ای‌نفس‌اگر می‌خواهی، ابلهی چون این شخص نباشی:به نام الله ببخش به نام الله بگیر.. ….به نام الله شروع کن..به نام الله کارکن به نام الله کارکن .والسلام Ey nefis, böyle ebleh olmamak istersen Allah namına ver, Allah namına al, Allah namına başla, Allah namına işle. Vesselâm. کلام دوّم İkinci Söz بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْب بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ می‌خواهی بدانی، که چه نعمت و سعادت بزرگی و چه راحتی و لذت فراوانی در ایمان وجود دارد، پس حکایت کوتاه تمثیلی زیر را ببين، و گوش کن İmanda ne kadar büyük bir saadet ve nimet ve ne kadar büyük bir lezzet ve rahat bulunduğunu anlamak istersen şu temsilî hikâyeciğe bak, dinle: زمانی دو نفر، هم برای تجارت و هم برای تفریح به سیاحتی رفتند. Bir vakit iki adam, hem keyif hem ticaret için seyahate giderler. یکي خودبین و بدبخت به يک طرف و ديگری، خدابین و بختیار، طرف دیگر را در پیش گرفته، و می‌روند Biri hodbin, tâli’siz bir tarafa; diğeri hudâbin, bahtiyar diğer tarafa sülûk eder, giderler. #6 آدم خودبین، هم از خودگامگی و خود‌اندیشی Hodbin adam, hem hodgâm hem hod-endiş hem bedbin olduğundan هم به خاطر بدبينی که داشت،کیفر بدبینی خود را دید، و در مملکتی اُفتاد، که آن را ویرانه تصور می‌کرد bedbinlik cezası olarak nazarında pek fena bir memlekete düşer. از بدبینی می‌بیند، که در هر جای آن، بیچاره‌های عاجز از دست آدم‌های وحشیِ زورگو و تخریبات‌شان واویلا سر می‌دهند. Bakar ki her yerde âciz bîçareler, zorba müthiş adamların ellerinden ve tahribatlarından vaveylâ ediyorlar. به هر جایی که می‌رفت، چنین احوال غمگین و دردناکی را مشاهده می‌کرد، Bütün gezdiği yerlerde böyle hazîn, elîm bir hali görür. و تمام مملکت را به شکل ماتم‌خانه ‌یی عمومی پنداشت، Bütün memleket, bir matemhane-i umumî şeklini almış. و خود او نیز به خاطر حس کردن چنین حالت تاریک و دردناک، به جز سرخوشی چاره‌ی دیگری نداشت، Kendisi şu elîm ve muzlim haleti hissetmemek için sarhoşluktan başka çare bulamaz. چون او هر کس را دشمن و اجنبی می‌دید Çünkü herkes ona düşman ve ecnebi görünüyor. و در این میان نیز، جنازه‌های ترسناک و یتیمان مأیوس و گریان را مشاهده نمود، Ve ortalıkta dahi müthiş cenazeleri ve meyusane ağlayan yetimleri görür. وجدانش در عذاب باقی ماند. Vicdanı, azap içinde kalır. و دیگری خدابین، خداپرست و حق اندیش، چون اخلاق خوبی داشت، به مملکتی اَفتاد، که آن را زیبا تصور می‌کرد. Diğeri hudâbin, hudâ-perest ve hak-endiş, güzel ahlâklı idi ki nazarında pek güzel bir memlekete düştü. و این آدم خوب در مملکتی که وارد شد، از خوش‌بینی İşte bu iyi adam, girdiği memlekette bir umumî şenlik görüyor. شاهد یک جشن عمومی بود، و او در این مجالس ذکر که هر طرف آن شادمانی، شهرآیین، شادی و نشاط برپا بود، همه را دوست و اقوام خود می‌دید. Her tarafta bir sürur, bir şehrâyin, bir cezbe ve neşe içinde zikirhaneler; herkes ona dost ve akraba görünür. و در تمام مملکت یک جشن ترخیص عمومی را مشاهده می‌کرد Bütün memlekette yaşasınlar ve teşekkürler ile bir terhisat-ı umumiye şenliği görüyor. که با قدردانی و فریاد "تبریک و زنده باد" همراه بود. و صدای طبل و آواز شادی را به همراه تکبیر و تهلیل جهت اعزام به سربازی می شنوید Hem tekbir ve tehlil ile mesrurane ahz-ı asker için bir davul, bir muzıka sesi işitiyor. و در حالی که بدبخت اولی، از درد خود و عموم مردم رنج می برد، در عوض، نفر بختیار از شادی خود و عموم خلق، شاد و مفرّح می‌شد، Evvelki bedbahtın hem kendi hem umum halkın elemi ile müteellim olmasına bedel; şu bahtiyar, hem kendi hem umum halkın süruru ile mesrur ve müferrah olur. و تجارتی سودمند نیز به دست آورد، و خدا را شکر کرد Hem güzelce bir ticaret eline geçer, Allah’a şükreder. و سپس برگشت، و در راه، اتفاقی به آن نفر دیگر برخورد کرد Sonra döner, öteki adama rast gelir. #7 و از حالش با خبر شد Halini anlar. ، به او گفت Ona der: : "دوست من! تو دیوانه شده‌یی و کثیفی‌های باطنت آن‌طور روی ظاهرت تاثیر گذاشته است، که خنده را گریه، و ترخیص را غارت و چپاول تصور می‌کنی “Yahu sen divane olmuşsun. Bâtınındaki çirkinlikler, zahirine aksetmiş olmalı ki gülmeyi ağlamak, terhisatı soymak ve talan etmek tevehhüm etmişsin. بيا و عاقل باش، و قلبت را پاک کن Aklını başına al, kalbini temizle. تا این پرده‌ی مصیبت از پیش چشمانت بالا رفته، و حقیقت را بتوانی ببینی Tâ şu musibetli perde senin nazarından kalksın, hakikati görebilesin. زیرا پادشاه این مملکت بی‌نهایت عادل، مرحمتکار، رعیت‌پرور، مقتدر، انتظام‌پرور و مشفق است، و مملکتی اين چنين با آثارِ ترقّيات و کمالات در برابر چشم‌ها نمايان کرده، تا بگويد، آن‌گونه نیست، که در گمان و وهم‌ات تجسم می‌کنی." Zira nihayet derecede âdil, merhametkâr, raiyet-perver, muktedir, intizam-perver, müşfik bir melikin memleketi hem bu derece göz önünde âsâr-ı terakkiyat ve kemalât gösteren bir memleket, senin vehminin gösterdiği surette olamaz.” سرانجام آن بدبخت عاقل شده، و پشیمان شد، Sonra o bedbahtın aklı başına gelir, nedamet eder. و گفت: "بر اثر عیش و نوش دیوانه شده بودم، خداوند خیرت دهد، مرا از این وضعیت جهنمی نجات دادی." “Evet, ben işretten divane olmuştum. Allah senden razı olsun ki cehen­ne­mî bir haletten beni kurtardın.” der. ی نفسم بدان! نفر اولی یا کافر و یا گناهکار غافل است، Ey nefsim! Bil ki evvelki adam kâfirdir veya fâsık-ı gafildir. و در نظر او اين دنيا نیز، یک ماتم خانه ‌ی عمومی‌ست Şu dünya, onun nazarında bir matemhane-i umumiyedir. و تمام ذی‌حیات نیز، هم‌چون یتیمانی گریان از سیلیِ زوال و فراق هستند Bütün zî­­hayat, firak ve zeval sillesiyle ağlayan yetimlerdir. حیوان و انسان نیز، موجودات به پنجه اجل گرفتار و سر به هوایند. Hayvan ve insan ise ecel pençesiyle parçalanan kimsesiz başıbozuklardır. موجودات بزرگی مانند کوه‌ها و دریاها نیز، در حکم جنازه‌های وحشت‌آور و بی‌روحند Dağlar ve denizler gibi büyük mevcudat, ruhsuz, müthiş cenazeler hükmündedirler. و اوهام وحشتناک دیگری هم چون این، که بسيار دردناک و کوبنده است، و از کفر و نادانی نشأت گرفته‌اند، او را در عذابی معنوی باقی می‌گذارند Daha bunun gibi çok elîm, ezici, dehşetli evham, küfründen ve dalaletinden neş’et edip, onu manen tazip eder. اما نفر دیگر مؤمن است Diğer adam ise mü’mindir; خالق و آفریدگار را می‌شناسد، و او را تصدیق می‌کند Cenab-ı Hâlık’ı tanır, tasdik eder. در نظر او این دنیا، یک مجلس و ذکرخانه‌ی رحمان، يک تعلیم‌گاه بشر و حیوان و یک میدان امتحان انس و جن است. Onun nazarında şu dünya, bir zikirhane-i Rahman, bir talimgâh-ı beşer ve hayvan ve bir meydan-ı imtihan-ı ins ü cândır. #8 و تمام مرگ و میر‌های حیوان و انسان نیز، ترخیصات است، Bütün vefiyat-ı hayvaniye ve insaniye ise terhisattır. تا آنان که وظیفه حیات‌شان را به اتمام رسانده‌اند، از این دار فانی با شادی معنوی و بی‌دغدغه به عالمی دیگر روند Vazife-i hayatını bitirenler, bu dâr-ı fâniden, manen mesrurane, dağdağasız diğer bir âleme giderler. تا برای وظیفه‌داران جدید جا باز شده، و بيايند، و شروع به کار کنند. Tâ yeni vazifedarlara yer açılsın, gelip çalışsınlar. تمام تولدات حیوان و انسان نیز ، آمدن جهت اعزام به سربازی و گرفتن سلاح و شروع به انجام وظیفه می‌باشد Bütün tevellüdat-ı hayvaniye ve insaniye ise ahz-ı askere, silah altına, vazife başına gelmektir. تمام ذی‌حیات نیز، یک به یک، سربازان مسرور و مؤظف، یک به یک، مأمورهای خاص سپاس‌گذارند Bütün zîhayat, birer muvazzaf mesrur asker, birer müstakim memnun memurlardır. تمام صداها نيز، یا ذکر و تسبیح شروع وظیفه ‌ها Bütün sadâlar ise ya vazife başlamasındaki zikir ve tesbih یا شکر و تفریح رسیدن خاتمه کار و یا نغمه ‌های برآمده از شادی انجام کار است ve paydostan gelen şükür ve tefrih veya işlemek neşesinden neş’et eden nağamattır. . در نظر آن مؤمن، تمام موجودات نيز، یک به یک، خدمتکارانی مونس، یک به یک، دوستانی مأمور و یک به یک، کتابی شیرین از سید کریم و مالک رحیم‌اند Bütün mevcudat, o mü’minin nazarında, Seyyid-i Kerîm’inin ve Mâlik-i Rahîm’inin birer munis hizmetkârı, birer dost memuru, birer şirin kitabıdır. حقیقت‌های شیرین خیلی زیادی چون این، لطیف، والا و لذیذ از ایمان تجلی کرده، و آشکار می‌شود. Daha bunun gibi pek çok latîf, ulvî ve leziz, tatlı hakikatler, imanından tecelli eder, tezahür eder. پس نتیجه می‌گیریم، ایمان، هسته‌ی معنوی طوبای جنت را حمل می‌کند Demek iman, bir manevî tûba-i cennet çekirdeğini taşıyor. و امّا کفر، تخم معنوی زقوم جهنم را دربردارد. Küfür ise manevî bir zakkum-u cehennem tohumunu saklıyor. سلامت و امنیت تنها در ايمان است و اسلام. و حال که چنین است Demek selâmet ve emniyet, yalnız İslâ­miyet’te ve imandadır. دایم باید بگوييم الْحَمْدُ لله عَلَی دِینِ الْاسْلَامِ وَ کَمَالِ الِایمَانِ Öyle ise biz daima اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَى دِينِ اْلاِسْلاَمِ وَ كَمَالِ اْلاِيمَانِ demeliyiz. #9 کلام سوم Üçüncü Söz بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ يَا اَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ يَا اَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا می‌خواهی بدانی، که عبادت، چه سعادت و تجارت بزرگ و فسق و سفاهت، چه هلاکت و خسارتی بزرگ می‌باشد، حکايت کوتاه تمثیلی زیر را ببين و گوش کن: İbadet, ne büyük bir ticaret ve saadet; fısk ve sefahet, ne büyük bir hasaret ve helâket olduğunu anlamak istersen şu temsilî hikâyeciğe bak, dinle: زمانی دو سرباز برای رفتن به شهری دور دستوری دريافت کردند، Bir vakit iki asker, uzak bir şehre gitmek için emir alıyorlar. و با هم ديگر به راه افتادند، تا به دو راهی رسيدند. Beraber giderler, tâ yol ikileşir. ر آن جا شخصی را يافتند، که به آن دو گفت: راه سمت راست، علاوه بر این‌که هيچ ضرری به همراه ندارد Bir adam orada bulunur, onlara der: “Şu sağdaki yol, hiç zararı olmamakla beraber, نُه نفر از ده مسافر آن، راحتی و منفعت بزرگ را مي‌یابند. onda giden yolculardan ondan dokuzu büyük kâr ve rahat görür. اما راه سمت چپ، علاوه بر این‌که هيچ منفعتی ندارد، نُه نفر از ده مسافر آن ضرر می‌بينند. Soldaki yol ise menfaati olmamakla beraber, on yolcusundan dokuzu zarar görür. لبته هر دو راه در درازی و کوتاهی يکسان هستند Hem ikisi, kısa ve uzunlukta birdirler. و تنها فرق‌شان اين است، که مسافر راه چپ بی‌نظم و بی‌قانون، بی‌کوله بار و بی‌سلاح می‌رود، Yalnız bir fark var ki intizamsız, hükûmetsiz olan sol yolun yolcusu çantasız, silahsız gider. و در ظاهر، راحتی و سهولتی دروغين را می بيند Zahirî bir hiffet, yalancı bir rahatlık görür. و امّا مسافر راه راست که در زير لوایِ نظمی نظامی‌ست، مجبور به حمل کيفی چهار کيلويی پر از مواد غذايی و دو کيلو سلاح کامل دولتی برای غلبه بر هر دشمنی‌ست. İntizam-ı askerî altındaki sağ yolun yolcusu ise mugaddi hülâsalardan dolu dört okkalık bir çanta ve her adüvvü alt ve mağlup edecek iki kıyyelik bir mükemmel mîrî silahı taşımaya mecburdur.” آن دو سرباز بعد از گوش دادن به حرف های آن شخص معرّف به راه افتادند O iki asker, o muarrif adamın sözünü dinledikten sonra şu bahtiyar nefer, sağa gider. #10 از آن دو، نفر بختيار به راست رفت، و با اين که بارهای سنگين چند کيلويی را بر دوش و کمر خود حمل می‌کرد، اما قلب و روحش از زير بار هزاران کيلو ترس و منت نجات پيدا کرد. Bir batman ağırlığı omuzuna ve beline yükler fakat kalbi ve ruhu, binler batman minnetlerden ve korkulardan kurtulur. و امّا نفر بدبخت که سربازی را رها کرد Öteki bedbaht nefer ise askerliği bırakır. قبول به تبعيت از نظام نشد، به چپ رفت، Nizama tabi olmak istemez, sola gider. و با اين که جسمش را از سنگينی وزنه‌ها نجات داد، اما قلبش در زير بار هزاران منت و روحش در زير پایِ بی‌نهايت ترس له شد Cismi bir batman ağırlıktan kurtulur fakat kalbi binler batman minnetler altında ve ruhu hadsiz korkular altında ezilir. و هم در وضعيتی که از هر کس گدايی و از هر چيزی و از هر حادثه ‌یی می ‌لرزيد Hem herkese dilenci hem her şeyden, her hâdiseden titrer bir surette gider. به محل مقصوده رسيد، و در آن‌جا کيفر قاچاق و عصيان خود را ديد Tâ mahall-i maksuda yetişir. Orada, âsi ve kaçak cezasını görür. شخص به راست رفته، که علاقمند به نظام سربازی بود، و از کيف و سلاحش به خوبی محافظت کرده بود، از هيچ کس منت نکشيد، و از هيچ کس ترسی به دل راه نداد، و با قلب و وجدانی راحت رفت، تا به شهر خواسته شده رسيد Askerlik nizamını seven, çanta ve silahını muhafaza eden ve sağa giden nefer ise kimseden minnet almayarak, kimseden havf etmeyerek rahat-ı kalp ve vicdan ile gider. Tâ o matlub şehre yetişir. و در آن‌جا به عنوان سربازی ناموس‌پرست که وظيفه اش را به خوبی به اتمام رسانده است، پاداش دریافت نمو Orada, vazifesini güzelce yapan bir namuslu askere münasip bir mükâfat görür. اکنون ای نفس سرکش! بدان که آن دو مسافر که يکی مطيع قانون الهی İşte ey nefs-i serkeş! Bil ki o iki yolcu, biri mutî-i kanun-u İlahî, و ديگری عاصی و تابع هوای نفسانی بود، انسان هاين birisi de âsi ve hevaya tabi insanlardır. و اما آن راه، راه حيات می‌باشد، که از عالم ارواح آمده، از قبر گذشته، و به آخرت می رود O yol ise hayat yoludur ki âlem-i ervahtan gelip kabirden geçer, âhiretegider. و آن کيف و سلاح نيز، عبادت و تقواست O çanta ve silah ise ibadet ve takvadır. عبادت، سنگينی چندان ظاهری دارد، اما در معنا آن‌طور راحت و سبک است، که قابل گفتن نیست، İbadetin çendan zahirî bir ağırlığı var. Fakat manasında öyle bir rahatlık ve hafiflik var ki tarif edilmez. چون عابد در نماز خود می‌گويد: اَشْهَدُ اَنْ لاَ اِلهَ اِلاَّ اللّهُ يعنی خالق و رزاقی به غير از او نيست Yani “Hâlık ve Rezzak, ondan başka yoktur. ضرر و منفعت در دستان اوست Zarar ve menfaat, onun elindedir. او هم حکيم است، کار بيهوده نمی‌کند O hem Hakîm’dir, abes iş yapmaz. و هم رحيم است، احسانش مرحمتش زياد است. Hem Rahîm’dir; ihsanı, merhameti çoktur.” و به خاطر داشتن چنين اعتقاد زيبايی در هر چيز، درب خزينه‌ی رحمتی را می‌يافت، و با دعا حلقه‌ی دَر را می‌زد diye itikad ettiğinden her şeyde bir hazine-i rahmet kapısını bulur, dua ile çalar. و هم اين که هر چيزی را به امر خود پروردگار مسخر ديده، به پروردگار خود پناه می‌برد Hem her şeyi kendi Rabb’isinin emrine musahhar görür, Rabb’isine iltica eder. تکيه به توکل داشته، و در مقابله با هر مصيبتی در پناه او قرار می‌گيرد Tevekkül ile istinad edip her musibete karşı tahassun eder. و ايمان هم به او امنيتی کامل می‌دهد İmanı, ona bir emniyet-i tamme verir. ری منبع شجاعت نيز چون همه حسنات حقيقی، ايمان است و عبوديت Evet, her hakiki hasenat gibi cesaretin dahi menbaı, imandır, ubudiyettir. و منبع ترس نیز چون همه سيئات، گمراهی می‌باشد. Her seyyiat gibi cebanetin dahi menbaı, dalalettir. آری عابدی روشن قلب اگر کره زمين بُمبی شود، و بترکد، احتمال دارد، که نترسد، Evet, tam münevverü’l-kalp bir âbidi, Küre-i Arz bomba olup patlasa ihtimaldir ki onu korkutmaz. حتی با حيرتی لذت ‌انگيز بايستد، و خارقه ‌های قدرت صمدانی را تماشا نمايد Belki hârika bir kudret-i Samedaniyeyi, lezzetli bir hayret ile seyredecek. اما فيلسوفی مشهور که فاسق و بی‌قلب است، و انسان متفکر نامیده می‌شود، اگر در آسمان ستاره‌یی دنباله‌دار ببيند، در جايش لرزيده، Fakat meşhur bir münevverü’l-akıl denilen kalpsiz bir fâsık feylesof ise gökte bir kuyruklu yıldızı görse yerde titrer. می‌گويد: آيا ممکن است، که اين ستاره ولگرد به زمين برخورد نمايد، و غرق اوهام میشود. (زمانی اين گونه ستاره‌یی آمريکا را لرزاند، و خيلی از آن ها در شب، خانه‌هايشان را ترک کردند.) “Acaba bu serseri yıldız Arz’ımıza çarpmasın mı?” der, evhama düşer. (Bir vakit böyle bir yıldızdan Amerika titredi. Çokları gece vakti hanelerini terk ettiler.) آری انسان در حالی که محتاج به بی‌نهايت چيزهاست، سرمايه‌اش نيز در حکم هيچ Evet insan, nihayetsiz şeylere muhtaç olduğu halde, sermayesi hiç hükmünde… و هم در حالی که مبتلا به بی‌نهايت مصيبت‌هاست، اقتدارش نيز در حکم پوچ Hem nihayetsiz musibetlere maruz olduğu halde, iktidarı hiç hükmünde bir şey… چرا که دايره‌ی سرمايه و اقتدارش آن قدری‌ست، که دستش به آن جا می‌رسد Âdeta sermaye ve iktidarının dairesi, eli nereye yetişirse o kadardır. #12 امّا اَمل‌ها و آرزوها و الم‌ها و بلاها، دايره و چشم و خيال‌شان به کجا رسد، و کجا رود، به آن اندازه نيز وسيع می‌باشد. Fakat emelleri, arzuları ve elemleri ve belaları ise dairesi, gözü, hayali nereye yetişirse ve gidinceye kadar geniştir. البته تمام کسانی که هنوز چشمی در سر دارند، و مي‌بينند، درک مي‌کنند، که برای روح بشری که بدین درجه ناتوان و ضعيف و فقير و محتاج است، عبادت، توکل، توحيد و تسليميت چه نعمت و سعادت و سرمايه‌ی عظيمی مي‌باشند Bu derece âciz ve zayıf, fakir ve muhtaç olan ruh-u beşere ibadet, tevekkül, tevhid, teslim; ne kadar azîm bir kâr, bir saadet, bir nimet olduğunu bütün bütün kör olmayan görür, derk eder. پس معلوم است، که بايد راه بی ضرر را به راه زيانمند ترجیح داد، ولو از ده احتمال، يک احتمال هم داشته باشد Malûmdur ki zararsız yol, zararlı yola –velev on ihtimalden bir ihtimal ile olsa– tercih edilir. هم اين که راه عبوديت که مورد بحث‌مان است، بدون هيچ ضرری، از ده با نُه احتمال قوی، خزينه‌ی سعادتی ابدی را دربر دارد Halbuki meselemiz olan ubudiyet yolu, zararsız olmakla beraber, ondan dokuz ihtimal ile bir saadet-i ebediye hazinesi vardır. و راه فسق و گناه هم - حتی با اعتراف خود فاسقين - در حالی که بدون منفعت می‌باشد، از ده با نُه احتمال، هلاکتی با بدبختی ابدی را همراه دارد Fısk ve sefahet yolu ise –hattâ fâsıkın itirafıyla dahi– menfaatsiz olduğu halde, ondan dokuz ihtimal ile şekavet-i ebediye helâketi bulunduğu, که با شهادت بی‌شماری از متخصصین و اهل مشاهده به ميزان اجماع و تواتر ثابت است، و به واسطه اخبار اهل ذوق و کشف محقق می‌باشد. icma ve tevatür derecesinde hadsiz ehl-i ihtisasın ve müşahedenin şehadetiyle sabittir ve ehl-i zevkin ve keşfin ihbaratıyla muhakkaktır. الحاصل سعادت دنيا نيز چون آخرت در عبادت و سرباز خدا بودن است Elhasıl: Âhiret gibi dünya saadeti dahi ibadette ve Allah’a asker olmaktadır. اَلْحَمْدُ لِلّهِ عَلَى الطَّاعَةِ وَ التَّوْفِيقِ پس بدين‌سان دایما بايد بگوييم:

Vortrag von Dr. Shir Hever (18.9.2025) Wie sich die israelische Gesellschaft gegenwärtig durch den Krieg verändert Shir Hever ist promovierter Wirtschaftswissenschaftler und Mitglied im Vorstand des Bündnisses für Gerechtigkeit zwischen Israelis und Palästinensern (BIP); er war 3,5 Jahre lang Mitarbeiter bei der BDS-Bewegung (https://bdsmovement.net/https://bdsmovement.net/). Dort hat er die Kampagne zum Rüstungsembargo koordiniert. Die palästinensische Leitung der BDS-Bewegung hatte ihm diese Rolle aufgrund seiner Kenntnis der israelischen Gesellschaft anvertraut. Shir Hever lebt seit vielen Jahren in Deutschland und hat die israelische Staatsbürgerschaft aufgegeben. Zu Beginn des Vortrags gab Shir Hever eine kurze Einschätzung zur Situation in Gaza. Er erinnerte daran, dass die israelische Regierung Palästinenser:innen schon im Oktober 2023 – unter Androhung der Tötung – dazu aufgerufen hat, den Gaza-Streifen zu verlassen. Shir Hever wandte sich dann aktuellen Äußerungen von Regierungsvertretern wie Verteidigungsminister Israel Katz („Gaza brennt“) oder Bezalel Smotrich (Gaza als „Immobilien-Goldgrube“) zu. Er ordnete die Situation als klaren Völkermord ein und verwies auf die Erklärung der International Association of Genocide Scholars (siehe Anhang); hiernach entspricht die israelische Politik der Definition von Genozid. Der Schwerpunkt des Vortrags lag auf der Frage: Wie erklärt es sich, dass die israelische Gesellschaft diese brutale Sprache und den Völkermord duldet? Welche Mechanismen befördern dies? Dazu diskutierte Shir Hever die (1) Bedeutung von Rache, (2) die Bedeutung sozialer Medien und (3) die Spaltung der israelischen Gesellschaft. (1) Shir Hever wies darauf hin, wie bedeutsam in seiner Kindheit und Schulzeit in Israel die Frage war, wie die deutsche Gesellschaft zu einer so mörderischen Gesellschaft werden konnte. Nun stelle er sich diese Frage mit Blick auf seine eigene Gesellschaft. Zwar habe die große Mehrheit nach dem 7. Oktober 2023 Rache als akzeptabel angesehen, um das erlittene und empfundene Unrecht auszugleichen. Das Motiv der Rache könne die Entwicklung dennoch nicht vollständig erklären, denn es sei auch klar, dass Rache dem eigenen Selbst schade. (2) Die Bedeutung sozialer Medien bei der Verbreitung von Falschinformationen schätzte Shir Hever durchaus hoch ein; die Mehrheit der israelischen Gesellschaft glaube beispielsweise bis heute an den Mythos der 40 ermordeten Babys. Dies wurde von keinem Nachrichtenmedium richtiggestellt. Aber auch wenn die Täuschung durch soziale Medien weitreichend ist, sei dies keine hinreichende Erklärung. (3) Für Shir Hever ist entscheidend, wie gespalten und uneinig die israelische Gesellschaft ist. Seit 2015 lebe das Land in einer politischen Dauerkrise. Keine Koalition konnte eine Mehrheit bilden, die aus homogenen politischen Lagern bestand; und keine Regierung konnte seither bis zum Ende der Amtszeit durchregieren. Die Situation sei so komplex, weil die politischen Spaltungen nicht binär seien, sondern immer ein drittes politisches Lager benötigt wurde (z.B. orthodoxe Parteien), und jetzt eben die rechtsextremistischen Parteien; auch seien das linke und rechte Lager in sich nicht homogen. In diesem Zusammenhang sprach Shir Hever von verschiedenen „Stämmen“. Dies bezog sich nicht auf die 12 Stämme Israels, sondern auf die verschiedenen (ethnischen) Gruppen und Milieus, wie etwa aschkenasische, sephardsche und mizrahi Jüdinnen und Juden, national-religöse und orthdoxe usw. plus der Palästinenser:innen in Israel. Alle diese Gruppen könnten nicht (mehr) miteinander kooperieren. Netanjahu habe kurzfristig Einigkeit herstellen können: es herrsche moralisch gesehen Einigkeit, wenn es um Besatzung und Kolonisation gehe (Hinweis: im Nationstaatsgesetz wird auf Hebräisch der Begriff der Kolonisation verwendet). Wenn es aber um zentrale gesellschaftliche Themen gehe, wie etwa die Wirtschaft oder das Verhältnis von Religion und Staat (z.B. darum, ob Orthodoxe Militärdienst absolvieren müssen), dann herrsche große Uneinigkeit und Spannung zwischen diesen „Stämmen“. Nach dem 7. Oktober 2023 kamen diese verschiedenen Gruppen aber zusammen, obwohl sie, wie Shir Hever betonte, eigentlich stärker gespalten sind als vorher. Dies war eine Frage der Überlebensfähigkeit des Staats, und wird durch die EU und die USA abgefedert. Eine Erklärung dazu, weshalb Politik und Militär sich weiterhin auf die Bevölkerung stützen können, ist die neue Politik der Verteidigung. Tatsächlich gibt es eine ungeheuer große Erschöpfung; ca. 500 Soldat:innen wurden getötet; sehr viele sind physisch oder auch psychisch kollabiert; Tausende haben das Land verlassen (insgesamt ca. 250.000 Menschen); die neue Politik sieht so aus, dass Reservisten mehr Geld erhalten als jemals zuvor: ca. 29.000 Shekel pro Monat, was etwa 7.300 € entspricht. Abschließend unterstrich Shir Hever noch einmal die enorme Bedeutung der Spaltung in verschiedene politische „Stämme“. Diese verschiedenen sozio-politischen Milieus nehmen die gesellschaftliche Realität auf sehr kontroverse Art und Weise war. Zusammengehalten wird dies in enormer Weise durch den Krieg und die Angriffe auf 6 verschiedene Staaten in den letzten zwei Jahren; zuletzt Qatar (Jemen, Iran, Syrien, Libanon und Palästina).

https://dai.ly/x9rryd2

https://dai.ly/x9rryd4

Wenig Wasser, Hautausschläge durch Bettwanzen: Thunberg soll harte Behandlung in israelischer Haft beklagt haben Die israelische Marine hatte Thunberg festgenommen, während sie als Teil der Gaza-Flotte auf dem Weg in den Küstenstreifen war. Einem Bericht zufolge macht sie Israel schwere Vorwürfe. Stand: 04.10.2025, 17:44 Uhr Die Klimaschutzaktivistin Greta Thunberg soll schwedischen Beamten berichtet haben, in israelischer Haft hart behandelt worden zu sein. Das meldete der britische „Guardian“ am Samstag unter Berufung auf eine der Zeitung vorliegende Korrespondenz. Die 22-Jährige sei im Gefängnis gezwungen worden, Flaggen zu halten, während israelische Streitkräfte Fotos von ihr gemacht hätten. So berichtet es der „Guardian“ unter Bezug auf die Angaben eines anderen Aktivisten. Um welche Flaggen es sich handelte, sei unklar. Aus der E-Mail eines Beamten des schwedischen Außenministeriums an Personen aus Thunbergs Umfeld gehe hervor, dass Thunberg behauptet habe, in einer von Wanzen befallenen Zelle festgehalten worden zu sein. Sie habe auch zu wenig zu essen und zu trinken erhalten. Obendrein habe sie Hautausschläge bekommen – der Vermutung nach durch Bettwanzen verursacht. Thunberg habe zudem lange Zeit auf harten Oberflächen sitzen müssen. Der schwedische Beamte hat sie den Angaben zufolge im Gefängnis besucht. Thunberg war auf einem der mehr als 40 Boote der Gaza-Flotte, die bis Freitag von der israelischen Marine auf dem Weg in den Küstenstreifen abgefangen wurden. Die junge Schwedin wurde wie die anderen Aktivisten der Global Sumud Flotilla (GSF) festgenommen. Viele sind inzwischen in ihre Heimatländer abgeschoben worden. Thunberg ist offenbar noch in Haft. Die insgesamt 437 Aktivisten, Parlamentarier und Juristen, die Teil der Global Sumud Flotilla sind, hatten den eigenen Angaben nach das Ziel verfolgt, humanitäre Hilfsgüter in den Gazastreifen zu transportieren. Das israelische Außenministerium hatte den Aktivisten hingegen vorgeworfen, auf all den Booten keine Hilfsgüter geladen zu haben. Wie der „Guardian“ weiter berichtet, habe das die Gaza-Flottille vertretende italienische Anwaltsteam bestätigt, dass die Inhaftierten „stundenlang ohne Essen und Wasser ausharren mussten – bis spät in die Nacht“. Einzig eine Tüte Chips sei Thunberg überreicht und vor den Kameras gezeigt worden. Die Anwälte berichteten demnach auch von Fällen verbaler und körperlicher Misshandlung. (Tsp)

https://dai.ly/x9rjh8g

https://www.dailymotion.com/video/x9rjgoa

https://play.google.com/store/apps/details?id=appinventor.ai_mwoswo.Jumping_Cat&utm_source=emea_Med Jumping Cat – Das Abenteuer der springenden Katze 🐈 Komplett ohne Werbung und familienfreundlich. Begib dich mit deiner mutigen Katze auf ein spannendes Abenteuer durch bunte Wiesen und lebendige Gärten. Sammle schwebende 🐟 Fische, weiche gefährliche 🐕 Hunde und 👹 Monster aus und meistere immer schwierige Level. So spielst du: Steuere deine Katze mit einfachen Buttons – nach links, nach rechts und mit einem Sprungbutton springst du über Hindernisse. Dabei hast du 3 Leben (Herze ♥️). Für je 5 Fische bekommst du ein Extraleben. Power-Ups & Besonderheiten: 🌿 Katzenminze macht dich für kurze Zeit unbesiegbar. 🐟 Fische schweben sanft auf und ab – beim Einsammeln gibt es Partikeleffekte und Sounds. Level & Gegner: – 10 abwechslungsreiche Level mit zunehmendem Schwierigkeitsgrad – Bewegliche Hunde 🐕 und Monster 👹, die du durch geschicktes Springen überwindest – Ziel jedes Levels ist eine glänzende Trophäe 🏆 Weitere Features: ☁️ Dynamische Wolken im Hintergrund für Tiefeneffekt 🔊 Sounds für Springen, Einsammeln, Leben verlieren und Game Over ⏸️ Pausenfunktion – starte mit ▶️ wieder 📜 Menü-Button in jeder Ebene, um ins Hauptmenü zurückzukehren Erlebe jetzt das Abenteuer und hilf der kleinen Katze, alle Fische zu sammeln und die Trophäen zu erreichen!

Der Prophet Muhammed als psychologisch weitsichtiger Seelsorger Menschen sind verschieden. Sie denken anders, fühlen anders, handeln anders. Der Prophet Muhammed erkannte das. Er sprach nicht in Schablonen und antwortete nicht mechanisch. Wer ihn etwas fragte, bekam keine Standardantwort. Er hörte zu, beobachtete, spürte, was der Fragende brauchte. Und dann sagte er, was in genau diesem Moment für genau diesen Menschen wichtig war. Ein Mensch, viele Antworten Einmal kam ein Mann zum Propheten und wollte wissen, welche Tat die beste sei. Der Prophet sagte, das pünktliche Gebet sei die wichtigste (Bukhari, 527). Ein anderer kam mit einer ähnlichen Frage und der Prophet sagte diesmal, es sei, die Eltern gut zu behandeln (Müslim, 2549). Wieder ein anderer fragte und diesmal antwortete er, sich mit seinem Leben und seinem Besitz für die Sache Gottes einzusetzen (Bukhari, 2786). Während des Fastens fragte ein Mann den Propheten, ob jemand, der fastet, seine Frau umarmen (Anmerkung: evtl. auch küssen) darf, und er gab ihm die Erlaubnis. Aber als ein anderer Mann zu ihm kam und ihn fragte, verneinte er es. Derjenige, dem er die Erlaubnis gab, war ein alter Mann, und derjenige, dem er es verneinte, war ein junger Mann (Abu Dawud, Savm, 35, 2387), bei dem er wohlmöglich befürchtete, dass dieser unwillentlich sein Fasten brechen würde. Wer nur nach der oberflächlichen Logik fragt, warum die Antworten unterschiedlich ausfielen, übersieht das Entscheidende. Der Prophet kannte sein Gegenüber. Er wusste, was im Herzen vorging, was das Leben des Fragenden prägte, wo seine Schwächen lagen und wo seine Stärken. Kein Schema, sondern echte Hinwendung Der Prophet passte seine Antwort der seelischen Verfassung des Menschen an. Er sprach nicht in Regeln, er lebte Beziehung. Wer viel betete, aber seine Eltern vernachlässigte, bekam keine Ermutigung zum Gebet, sondern wurde an seine Eltern erinnert. Jeder bekam nicht das, was er hören wollte, sondern das, was er brauchte und hören musste. Der Prophet sah hinter die Frage All diese Antworten haben etwas gemeinsam. Sie sind keine standardisierten Empfehlungen, sondern individuell abgestimmte Wegweiser. Der Prophet hörte nicht nur die Worte der Fragenden, sondern spürte, was hinter diesen Worten lag. Er verstand, dass dieselbe Frage aus ganz unterschiedlichen Beweggründen gestellt werden kann. Einer fragt aus Angst, ein anderer aus Zweifel, ein dritter aus echter Sehnsucht. Der Prophet antwortete nicht auf die bloße Formulierung, sondern auf den Menschen, der vor ihm stand. Seine Antwort spiegelte nicht nur den Inhalt der Frage, sondern auch den inneren Zustand des Fragenden. Was er sagte, war daher nicht einfach ein Regelwerk zum Abhaken, sondern eine Einladung zur persönlichen Entwicklung. Er sah nicht nur den äußeren Rahmen, sondern erkannte, was die Seele des Menschen gerade brauchte. Dem einen empfahl er das Gebet zur rechten Zeit, weil er spürte, dass dieser Mensch Struktur und Verlässlichkeit brauchte. Dem anderen sagte er, er solle seine Eltern gut behandeln, weil er erkannte, dass hier familiäre Bindung und Dankbarkeit heilend wirken würden. Und einem dritten empfahl er den Einsatz auf dem Weg Gottes, weil in ihm Kraft und Entschlossenheit schlummerten, die ein Ziel brauchten. Der Prophet reagierte also nicht mit allgemeinen Prinzipien, sondern mit tiefem Verständnis. Er war nicht bloß ein Lehrer von Vorschriften, sondern ein feinfühliger Seelenführer. Wer zu ihm kam, wurde gesehen. Nicht nur gehört. Das macht seine Antworten so menschlich und zugleich so überzeitlich. Sie berühren, weil sie aus einer Haltung echter Zuwendung und innerer Klarheit stammen. Psychologische Tiefe durch Offenheit Der Prophet wirkte nicht wie ein Lehrer, der Formeln erklärt. Er war ein Begleiter, der hinschaute. Seine Methode war das Zuhören. Sie war das Wahrnehmen des Augenblicks. Seine Worte waren wie Medizin. Nicht jeder bekam die gleiche Dosis. Nicht jeder das gleiche Mittel. Wer sein Verhalten wirklich verstehen will, muss ihn als Seelsorger sehen, nicht als Regelgeber. Als jemand, der den Menschen in seiner Tiefe begegnete. Der Prophet behandelte nicht die Frage, sondern den Fragenden. Fazit Der Prophet Muhammed war kein Theoretiker. Er war kein moralischer Befehlshaber. Er war ein Lehrer des Herzens. Ein Mensch, der in den Augen seines Gegenübers las. Seine Antworten waren Wege, die individuell zum Guten führten. Wer ihn verstehen will, muss zuhören lernen wie er. Und erkennen, dass gleiche Fragen nicht gleiche Antworten brauchen, sondern ein aufrichtiges Verstehen dessen, der sie stellt. Dr. Cemil Şahinöz, Islamische Zeitung, Oktober 2025 Literatur: Abu Dawud: Sünen-i Ebu Davud. Çağrı Yayınlar: Istanbul, 1981 Bukhari: Sahih Bukhari. Çağrı Yayınları: Istanbul, 1992 Müslim: Sahih-i Müslim. İrfan Yayınevi: İstanbul, 2014

Islamische Sicht auf Umweltschutz und Nachhaltigkeit. Ein langer Blick auf eine ewige Verantwortung Schon zu Beginn der islamischen Geschichte war die Beziehung zwischen Mensch und Umwelt ein zentrales Thema. Wer den Koran aufmerksam liest, erkennt schnell, dass Natur, Tiere, Wasser und Pflanzen nicht bloß Kulisse sind, sondern Zeichen. Sie sind Hinweise auf den Schöpfer. Sie fordern Verantwortung. Die Umwelt ist keine Bühne, auf der sich der Mensch entfalten kann, wie er will. Sie ist eine anvertraute Gabe. Wer sie zerstört, zerstört mehr als nur ein Stück Erde. Er verrät einen Auftrag. Die Erde als Spiegel des Schöpfers Wer die Welt mit offenen Augen betrachtet, erkennt mehr als Bäume, Tiere oder Himmel. Er sieht ein Buch. Ein Buch, das gelesen werden will. Jeder Berg, jede Blume, jede Schneeflocke ist ein Vers. In der islamischen Weltanschauung ist die gesamte Schöpfung ein Kunstwerk. Kein beliebiges, sondern eines mit Aussage. Alles, was existiert, beschreibt seinen Schöpfer. Nicht mit Sprache, sondern mit seiner bloßen Existenz. Der Islam betrachtet dieses Universum als ein riesiges Zeichen. Jedes Detail, jede Farbe, jede Ordnung verweist auf den, der es erschuf. Said Nursi, ein großer islamischer Gelehrter, beschrieb diese Perspektive treffend. Er spricht von drei Quellen, die uns Kunde vom Schöpfer geben (2002, S. 406). Das erste ist das Buch des Universums, die gesamte Schöpfung. Das zweite ist der Prophet Muhammed. Das dritte ist der Koran. Wer also die Natur achtlos behandelt, vernachlässigt auch eines dieser drei Bücher. Die Welt ist nicht einfach da, sie ist anvertraut und voller Bedeutung. Schöpfung als Verantwortung Im Islam ist die Welt kein Eigentum des Menschen. Sie ist ihm anvertraut. Gott hat den Menschen zum “Treuhänder auf Erden“ (Khalifa, Stellvertreter) gemacht. Damit ist eine wichtige Aufgabe verknüpft. Es geht nicht darum, alles auszuschöpfen, sondern alles zu schützen. Der Mensch ist kein Beherrscher der Natur, sondern ihr Wächter. Diese Rolle bedeutet also nicht Herrschaft, sondern Verantwortung. Nicht Ausbeutung, sondern Bewahrung. Die Erde gehört Gott. Der Mensch hat sie nur leihweise erhalten. Wer glaubt, die Schöpfung diene ihm bedingungslos, irrt. Diese Perspektive verändert alles. Der Koran spricht klar: „Errichtet keine Unordnung auf der Erde, nachdem sie in Ordnung gebracht worden ist“ (Koran, 7:56). Wer die Umwelt zerstört, handelt also gegen die Ordnung Gottes. Wer erkennt, dass er vor Gott Rechenschaft ablegen muss, handelt anders. Die islamische Tradition verlangt eine Haltung der Achtsamkeit. Sie fordert Respekt vor jedem Lebewesen. Diese Schöpfung soll bewahrt und geschützt werden. Der Muslim soll einen Beitrag dazu leisten, die Erde nicht zu zerstören oder zu verunreinigen, sondern sie zu bewahren und zu schützen. Denn der Islam betont, dass die Welt für alle Lebewesen geschaffen wurde und dass die Menschen als Verwalter und Hüter der Umwelt und der Tiere dienen sollten, in dem sie z.B. verantwortungsvoll mit der Umwelt umgehen. Die islamischen Gelehrten argumentierten daher, dass die Muslime Verantwortung für die Erhaltung und den Schutz der Umwelt und der Tiere tragen und dass die Umwelt und die Tiere uns als Geschenk von Gott gegeben wurden, um uns zu bereichern. Maß und Gleichgewicht Im Islam hat alles seinen Platz. Alles ist im Gleichgewicht. Im Koran heißt es: „Gewiss, wir haben alles in (bestimmtem) Maß erschaffen“ (Koran, 54:49) und „Es gibt nichts, dessen Schatzkammern nicht bei uns wären. Und wir senden es nur in bestimmtem Maß hinab“ (Koran, 15:21). Dieses Maß zu stören, ist eine Sünde. Überfluss, Gier, Maßlosigkeit, all das sind Gefahren für das (ökologische) Gleichgewicht, das Gott geschaffen hat. Die Umwelt zu schonen ist also keine Mode, sondern ein Gebot. Die Erde gehört nicht dem Menschen. Sie gehört dem Schöpfer. Der Mensch ist Gast, kein Herr. Der Prophet sagte: „Diese Welt ist hübsch und grün. Allah hat euch zu seinen Treuhändern auf Erden gemacht, so dass er euch beobachten mag, wie ihr euch verhaltet“ (Müslim; Nawawi, Nr. 70, Buch 1, Kapitel 6). Der Mensch ist also nicht nur ein Beobachter, sondern auch ein Beobachteter. Alles ist ihm anvertraut. Und was anvertraut ist, muss geschützt werden, in dem man z. B. dafür sorgt, dass es angemessen weiter existiert. Bäume pflanzen als Gottesdienst Es gibt eine besondere Hadithüberlieferung, die den Kern des islamischen Umweltverständnisses fasst. Der Prophet sagte: „Wenn ein Muslim einen Baum pflanzt und daraus Menschen und Tiere Früchte essen, ist das ein Sadaqa für ihn“ (Bukhari, 5, 5666). Jede Frucht, jedes Blatt, selbst wenn es gestohlen wird, bringt ihm Lohn: „Wenn ein Muslim einen Baum pflanzt, dann ist das, was von dem Baum gegessen wird, eine Sadaqa für ihn, und was auch immer davon gestohlen wird, ist auch eine Sadaqa für ihn, und auch was davon verloren geht“ (Müslim). Der Prophet ging noch weiter: „Selbst wenn du weißt, dass der Tag des Gerichts morgen kommen wird, pflanze den Bäumling in deiner Hand“ (Ahmad bin Hanbal, Musnad, 3, 191). In diesem einen Satz liegt das ganze Vertrauen, die ganze Hoffnung, die ganze Verantwortung. Es geht nicht darum, wie lange ein Baum lebt. Es geht darum, ob du bereit bist, Gutes zu pflanzen, auch wenn du weißt, dass du seine Früchte nicht mehr siehst. Die historische Wurzel Diese muslimische Haltung ist keine moderne Interpretation, nur weil Umwelt- und Klimaschutz gegenwärtig ein Thema geworden sind. Nein, sie hat eine Geschichte. Schon im 14. Jahrhundert schrieben islamische Gelehrte über den Schutz der Umwelt. Sie verfassten Fatwas über Tierschutz (Şahinöz, 2025, S. 150ff), Wasserrechte und den Erhalt von Grünflächen. Sie erinnerten daran, dass die Tiere und Pflanzen Teil der göttlichen Ordnung sind. Es gab klare Regeln zum Umgang mit Wasser, dem wertvollsten Gut der Wüste. Brunnen durften nicht blockiert werden. Tiere mussten Zugang zum Wasser haben. Schon in der Frühzeit des Islams wurden Parks und Gärten angelegt, nicht nur zur Erholung, sondern als Ausdruck von Respekt gegenüber der Schöpfung. Die Gelehrten entwickelten ein tiefes Verständnis für Maß und Mitte. Sie wussten, dass Überfluss nicht segnet, sondern verdirbt. Nachhaltigkeit bedeutete damals nicht ein politisches Ziel, sondern eine religiöse Pflicht. Denn die Gelehrten erkannten früh: Wer achtsam mit der Natur umgeht, achtet damit auch den Schöpfer. Waqf als ökologische Institution Mit der Ausbreitung der islamischen Zivilisation entstanden zahlreiche Waqf-Stiftungen. Dabei handelt es sich um gemeinnütziges Stiftungseigentum, das nicht verkauft oder vererbt werden darf. Viele dieser Stiftungen dienten dem Umweltschutz. Es gab Waqfs, die Wälder schützten, Weideflächen sicherten oder Wasserquellen pflegten. Manche Stiftungen legten sogar fest, dass Tiere dort Zuflucht finden konnten, wo Menschen nicht bauen durften. Die islamischen Gemeinschaften erlaubten keine private Aneignung von Ressourcen, die der Allgemeinheit dienen. Luft, Wasser, Sonne und Weideflächen galten als gemeinsames Gut. Wer sie verschmutzte, griff in das Recht der Gemeinschaft ein. Ihrer Zeit weit voraus Die muslimischen Gesellschaften waren also in ihrer Auffassung von Natur, Umwelt und Schöpfung ihrer Zeit weit voraus. Während in vielen anderen Teilen der Welt Umweltzerstörung, Tierquälerei oder achtloser Umgang mit natürlichen Ressourcen kaum beachtet oder gar toleriert wurden, entwickelten muslimische Gelehrte bereits früh ein tiefes Bewusstsein für ökologische Verantwortung. Ihre Umweltethik beruhte auf den Prinzipien des Islam, der die Schöpfung als anvertrautes Gut betrachtet und die Menschen als verantwortungsvolle Verwalter der Erde einsetzt. Diese tiefe spirituelle und ethische Verbundenheit mit der Natur führte zu konkreten Maßnahmen: Es wurden Schutzgebiete errichtet, Tiere und Pflanzen respektiert und verschwenderisches Verhalten in jeglicher Form vermieden. Viele Außenstehende, die dieses umweltfreundliche Verhalten nicht verstanden oder nicht nachvollziehen konnten, belächelten diese Praxis. Sie hielten sie für übertrieben oder weltfremd. Doch in Wahrheit zeugte sie von einer weit entwickelten ökologischen Reife, die in der heutigen Zeit, angesichts globaler Umweltkrisen, als beispielhaft gilt. Die Welt als Spiegel der Namen Gottes Im islamischen Denken besitzt jedes Element der Natur einen tieferen Sinn. Dies bringt eine noch feinere Sicht auf die Natur hervor. Muslime betrachten die Schöpfung als Spiegel Gottes. Jeder Stein, jede Pflanze, jedes Tier trägt ein Zeichen in sich. Wer achtsam hinsieht, erkennt in der Schöpfung göttliche Schönheit. Diese Sichtweise fördert eine tiefe emotionale Bindung zur Natur. Der Mensch ist nicht getrennt von ihr, sondern Teil von ihr. Das Atmen, das Wachsen, das Vergehen, alles ist ein Teil des göttlichen Rhythmus. Wer in der Natur betet, tut es mit mehr Demut. Wer Bäume pflanzt, machte Zikr mit den Händen. Die Welt zeigt nicht nur Schönheit, sondern Eigenschaften Gottes. Barmherzigkeit in der Versorgung der Tiere. Macht in der Wucht der Stürme. Weisheit im Aufbau einer Biene. Wer also die Natur zerstört, löscht Spuren der göttlichen Handschrift. Jede Schöpfung beschreibt also den Künstler. Die Welt ist kein Zufall. Sie ist Kunst. Und jedes Kunstwerk ehrt den Künstler, wenn es geschützt wird. Nachhaltigkeit als Gottesdienst Nachhaltigkeit ist kein Begriff der Moderne. Im Islam ist es gelebte Praxis. „Esst und trinkt, aber seid nicht maßlos (verschwenderisch)“ (Koran, 7:31), heißt es im Koran. Und der Prophet sagte: „Esst und trinkt, kleidet euch und spendet. Aber hütet euch vor der Verschwendung“ (Bukhari). Der Überfluss wird nicht verherrlicht, sondern kritisch betrachtet. Dankbarkeit zeigt sich nicht durch Konsum, sondern durch Maß. Wer verschwenderisch ist, zeigt Undankbarkeit. Wer bewahrt, zeigt Respekt. Und Dankbarkeit ist eine Form des Gottesdienstes. Einmal beobachtete der Prophet Muhammed seinen Gefährten Sa’d, der bei der Gebetswaschung zu viel Wasser verwendete. Er fragte ihn: „Was soll diese Verschwendung?“ Als Sa’d dann fragte, ob man bei der rituellen Waschung überhaupt verschwenderisch sein könne, antwortete der Prophet: „Ja, hüte dich vor der Verschwendung, selbst wenn du an einem Fluss stehst“ (Ibn Madscha, Tahara, 48, 1). Selbst in Fülle ist also Maßhalten Pflicht. Denn Verschwendung ist eine Undankbarkeit. Und Undankbarkeit ist, laut Koran, satanisch: „Gewiss, die Verschwender sind die Brüder der Satane; und der Satan ist gegenüber seinem Herrn sehr undankbar“ (Koran, 17:27). Islam bedeutet Hingabe. Diese Hingabe betrifft nicht nur das Gebet, sondern auch den Alltag. Wie man einkauft. Wie man konsumiert. Wie man Müll trennt oder Energie spart. All das sind Formen des Gottesdienstes. Wenn ein Muslim seine Verantwortung gegenüber der Umwelt ernst nimmt, erfüllt er nicht nur eine gesellschaftliche Aufgabe, sondern auch eine religiöse. Er schützt die Schöpfung Gottes und achtet den göttlichen Willen. Moderne Herausforderungen Heute stehen Muslime vor neuen Herausforderungen. Die Welt hat sich verändert. Der Verbrauch von Ressourcen ist explodiert. Plastikberge, Abgase, Massentierhaltung, all das steht im Widerspruch zu islamischen Prinzipien. Die Rückkehr zur ursprünglichen Haltung ist daher keine nostalgische Geste, sondern eine dringende Notwendigkeit. Islamische Gemeinden weltweit beginnen, ihre Moscheen ökologisch umzugestalten. Es entstehen Initiativen, die sich für nachhaltige Landwirtschaft, saubere Energie und bewussten Konsum einsetzen. Junge Muslime fragen nach, lesen den Koran mit neuen Augen, erkennen den ökologischen Ruf ihrer Religion. Ein Vermächtnis mit Folgen Was wir heute säen, wird morgen geerntet. Im Diesseits und im Jenseits. Die islamische Sicht auf Umweltschutz ist ganzheitlich. Sie verbindet Glauben mit Handeln. Sie trennt nicht zwischen Spiritualität und Verantwortung. Wer betet, aber gleichzeitig die Umwelt verschmutzt, hat etwas nicht verstanden. Es gibt keine Frömmigkeit ohne Fürsorge und keine Gottergebenheit ohne Rücksicht auf die Schöpfung. Ein Schluss ohne Ende Die islamische Sicht auf Umweltschutz ist keine moderne Erfindung. Sie ist tief verwurzelt in Texten, in Praxis und Geschichte. Nachhaltigkeit ist im Islam also kein Trend, sondern eine Pflicht. Die Welt ist nicht nur schön. Sie ist bedeutungsvoll. Sie ist nicht bloß Kulisse, sondern Mitteilung. Wer sie liest, erkennt etwas vom Schöpfer. Wer sie schützt, zeigt Liebe zu ihm. Wer sie zerstört, widerspricht seiner Ordnung. Der Islam ruft nicht zur Ausbeutung, sondern zur Fürsorge. Die Natur ist kein Besitz, sie ist ein Versprechen. Und dieses Versprechen gilt es zu halten. Dr. Cemil Şahinöz, Islamische Zeitung, Oktober 2025 Literatur Ahmad bin Hanbal: Musnad. Çağrı Yayınları: Istanbul, 1982 Bukhari: Sahih Bukhari. Çağrı Yayınları: Istanbul, 1992 Ibn Madscha: Sünen. Çağrı Yayınları: Istanbul, 1992 Müslim: Sahih-i Muslim. İrfan Yayınevi: İstanbul, 2014 Nawawi A.: Riyad us-Salihin. Gärten der Tugendhaften. München: SKD Bavaria, 1999, 2002 Nursi S.: Worte. Vfjh e.V. Druck: Köln, 2002 Şahinöz C.: Der Pfad des Glaubens. Said Nursis Botschaften für Herz und Verstand. BOD: Hamburg, 2025

Neue Westfälische, 26.09.2025

Westfalen Blatt, 10.09.2025

Neue Westfälische, 26.09.2025

Westfalen Blatt, 10.09.2025